เวิ่นเรื่อง Risou no musuko ตอนที่ 8 // โน๊คบุ๊คเครื่องใหม่ // กินเค้ก

พิมพ์ด้วยโน๊ตบุ๊คตัวใหม่ แถมไม่มีแป้นไทยอีก รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้สิ...ใช่และ เค้าซื้อโน๊คบุ๊คใหม่ เพราะเครื่องเก่าพังคา ส้นตรีนนนน!!! ToT!

แต่นะ ก่อนจะไปครวญคราง? ก็ขอเวิ่นเรื่อง ริโซ ตอนล่าสุดก่อนละกันนะ จะไม่ไหวกับมันแล้วเนี่ย =__=

คิดว่าทุกคนคงจะได้ดูไปพร้อมๆกันแล้ว แต่อาจจะไม่เคลียกัน (มั้ง เค้ายัง งง อยู่เลย กร๊ากกก) คือตอนแรก แม่โคจิ (โตะ) กับ เรียก ไดจิ กับ แม่ไดจิ (เรียวจัง) มา และบอกว่า เราหยิบลูกสลับกัน (เน่ามาก)

ระหว่างรอตรวจดีเอ็นเอ กลับกลายเป็นว่า ฝ่ายแม่โคจิ ก็เริ่มซะแล้ว เอาไดจิไปเลยซะงั้น และทุกอย่างก็ดราม่าตามที่เห็น ถึงเรียวจังมันจะดูตลกๆตอนแรกก็เหอะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

เค้างงตรงที่ว่า ตอนที่แม่โคจิเอาไดจิไปแข่ง น่ะ นั่นมันพ่อของไดจิไม่ใช่หรอ? ไม่เห็นท้วงอะไรเลยที่ไดจิ กลายเป็นโคจิเนี่ย!? (สรุปไอที่แข่งนั่น ก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ แต่ประมาณว่า เฟ้นหา คนจะมาสืบทอดกิจการไรทำนองนี้มั้ง (รึเปล่า)

แล้วก็นะเรียวจังแม่งเจ๋ง คิดจะแต่งงานกับแม่ จะได้กลับไปอยู่ด้วยกัน เจ๋งจริง =___=b คนเขียนบทโคตรรรรรรรรรรร บรรเจิดอ่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกก (แอบจี๊ดๆ ถึงจะทำเพราะรักแม่ก็เหอะ T_T) และสุดท้ายมันก็ขอแม่แต่งงาน (เอิ่ม) แล้วก็ชนะ รู้สึกกะจึ๊ยๆไงไม่รู้ฟร่ะ กร๊ากกกกก

ว่าแต่สรุปสุดท้าย ทุกคนอาจจะงงว่า สรุป ลูกใคร ลูกใครกันแน่? จริงๆก็คือ ไม่ได้สลับอะไรกันหรอก เพียงแต่ เพราะแม่โคจิ อยากจะให้ไดจิ มาแข่งแทน เพราะไดจิน่ะ เก่ง เลยสร้างเรื่องขึ้นมา แต่นะ โคจิตัวจริงก็ถามว่า แล้วทำไมถึงไม่ไปขอตรงๆล่ะ รู้มั๊ย หล่อนตอบว่าไร? "ฉันอิจฉาน่ะ อยากได้ลูกชายแบบนั้นมานานแล้ว อยากได้มากด้วย" โฮวววววววววววววววว เธอแรงไปมั๊ยยยยยยยยยยยย สงสารโตะอ่าาาาาา ToT!!!!! เจ็บปวดรวดร้าวมาก แล้วก็โดนกระทืบแผลใจซ้ำอีก? ตรงที่ตอนหน้า เรียวจังต้องไปเป็นสะใภ้ เอ๊ย!!!! คู่มั่น ลูกสาวของพ่อมัน! (ชักเริ่มงง) คือก็ไม่เข้าใจอ่ะ แต่ก็แนวนี้

คือสุดท้าย ไงมันก็เลือกแม่แหละ และดูท่าจะยามะยูโตะด้วยตอนหน้า (ยอม) ฮือออออออออออ โดนกระทืบแผลใจซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ฟีลตอนนี้แบบ...

สิ้นสุดกันที ไม่ว่าชาตินี้ ชาอ๊าาาาาาติ หน๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย  โฮววววววววววววววววววววว

T_______T อาบน้ำไปร้องเพลงนี้ไป (กำ) ว่าแต่ว่านะ? ทำไมตอนปลอบใจตัวเองเรื่องนี้ ในหัวมีแต่ภาพไดยามะ เขาจู๋จี๋กันหว่า? เรียลตรีนๆเลย =_=b

.

.

.

ไม่ชินกับคอมใหม่เลยแฮะ แต่เอาเต๊อะ ว่าแต่ อยากได้แป้นไทย อยากได้วินโดว์ไทยอ่า T~T เอาล่ะ จะเล่าให้ฟังละกันนะ (เอ่อ)

เมื่อวาน นั่งดูโชเนน แล้วไดยามะเรียลลิตี้มว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! เรียลแบบใจจะวายยยย กร๊ากกกกกกกก จะชิดกันไปไหน (สงสารโคจังที่นั่งตัวผอมอยู่หน่อยเหอะ) แบบ อ๊ากกก

ยิ่งตอนแบบว่า ถามเรื่อง ว่า "ไหนพูดเรื่องเพื่อน ที่นอกเหนือจากเมมเบอร์หน่อยซิ๊" ทั้งที่พี่ไดกิงก็พูดเองว่า นอกจากเมมเบอร์นะ แต่ตอนถามนะ ก็กระแซะเรียวจังใหญ่เลย โอ๊ยๆๆ=w=!

ถึงบ่อยครั้งจะเกิดคำถามที่ว่า "โคจังสูง หรือ ไดยามะ เตี้ยวะ?" << ไม่เกี่ยวและ

นั่นแหละ ความเรียลทำพิษ ดันบ้า อยากจะไปประกาศความเรียลให้ชาวบ้านเขาเห็น สะดุดสายโน๊คบุ๊ค ตกคาส้นตรีน ;_____________;!

ตอนแรกก็คิดว่าไม่เป็นอะไรนะ เพราะหล่นหลายรอบแล้วอ่ะ (กร๊ากกกกกกกกกกกก ไม่ใช่ว่าเค้าไม่รักตัวนะ แต่เพราะเค้ารู้ว่าตัวทนได้ไง ;_;) ครั้งนี้เราก็ว่าโอเค แต่พอเปิดมา...รู้สึกเหมือนชีวิตนี้โดนพรากอะไรบางอย่างออกไป รู้สึกหัวหมุน วิงเวียน โอยยย

คิดดูว่ามันโหดร้ายแค่ไหน ฮือๆ ;___; หน้าจอไม่ได้แตกนะ แต่การ์ดจอข้างในอ่ะแตก ฮือ แบบ ช็อกมากอ่ะ ทำไรไม่ถูก ได้แต่โทรหาแม่ หาป๊า แล้วก็นั่งช็อกไป พักใหญ่ๆ (ตอนนี้ก็ยังช็อกอยู่) คือแบบ รู้สึกเหมือนตัวเองไปฆ่าคนรักมาด้วยมือนี้อ่ะ เออ คนรัก! เค้ารักเครื่องนั้นเหมือนเป็นคนรักจริงๆนะ ToT!!!!!!!!!! โฮวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

ไม่ได้อยากได้ใหม่เลย! ฮือๆๆ ถึงจะเก่าแต่เราก็อยู่ด้วยกันมาตลอด ฮืออออ จริงๆก่อนมาญี่ปุ่น ก็คิดจะซื้อใหม่ก่อนมานะ แต่สุดท้ายก็พูดไปงั้นแหละ ทิ้งไม่ลงอ่ะ แต่สุดท้าย แงงงงงงงงงงง

อาลัยมากอ่ะ Y_Y มีพบก็ต้องมีพราก ว่าแต่ 5 ปี เร็วไปมั๊ยยยยย ToT! เฮ้ออออ 

เราดีใจนะ ที่ได้รักนาย เราขอโทษ ที่เราทำลายนาย ให้อภัยเราด้วยนะ ไปรอเราที่ทางช้างเผือกนะ Y_Y 

เฮ้อ...

ดังนั้น วันนี้ เราจึงไปซื้อเครื่องใหม่มา (รู้สึกแย่มากที่ต้องซื้อกระทันหัน วันนี้วันเกิดแม่อีก ใช้ตังเยอะขนาดนี้โดยไม่คาดคิด รู้สึกผิดจริงๆ TT) แต่ถ้าไม่มีโน๊คบุ๊คก็คงตายอ่ะ ฮือๆ

แต่ก่อนอื่นเลย เดินไปซื้อซีดีให้ ซ้อ กับ บีหนึ่ง ก่อน แถมโปสเตอร์มาด้วย ตอนแรกว่าจะคลี่ให้ดู แต่ไม่เอาดีกว่า ไม่กล้า เหอๆ

ถ้าซื้อผิดทำไงดีวะเนี่ย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

หลังจากนั้นเราก็เดินกลับไปรอมีมี่ จากนั้นเราก็ไปดูโน๊คบุ๊คกัน เดินไปก็แบบ อาลัยอาวรณ์อ่ะนะ ฮือ เลือกนานมากอ่ะ โทรคุยกับแม่ด้วยตลอดไง แต่ก็มีเรื่องมหัศจรรย์ โชคดีเกิดขึ้น?

พอตัดสินใจได้แล้วว่าจะเอาตัวไหน ก็มีพนักงานคนนึงแกก็เดินเข้ามาทักมีมี่ ถามว่า นั่น ภาษาไทยใช่มั๊ย? ตอนนั้นเค้าคุยโทรศัพท์อยู่ไง พอคุยจบไปๆมาๆ พี่แกเคยไปทำงานที่ไทยสองปี แล้วก็มีภรรยาเป็นคนไทยด้วยย!!! โอ๊วววววววว บังเอิญแท้!!! เขาบอกว่า เขาฟังไทยพอรู้เรื่อง พูดพอได้ น่ารักมากเลย ยังหนุ่มอยู่เลย แต่ที่เจ๋งกว่านั้น! ตอนกำลังเดินไปจ่ายตังค์ เขาก็กระซิบว่า 'เดี๋ยวมันจะถูกลงนะ อย่าพูดอะไรล่ะ'  เขาว่าเงี้ยอ่ะ กระซิบเบามาก เค้ากับมีมี่ก็งงๆก็พยักหน้าไป

สุดท้าย ถูกคงจริงด้วย! จาก 84800 เหลือ 68500! บร๊ะเจ้า!! ตกใจมากกกกกกกกกกก งง อ่ะ แบบ อะไรยังไงวะเนี่ยยย สุดท้ายไปๆมาๆก็รู้ว่า พี่แกใช้สิทธิ์พนักงาน ลดให้ คือ แบบ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ToT!!! ไม่รู้จะขอบคุณยังไงอ่ะ อ๊ากกกกกกกกกกก แต่พี่เขาส่งจ่ายตังค์นิดเดียวก็ขอตัวไปทำงานต่อ เลยจบกันแค่นั้น

คือ ประเสริฐ!!!! ขนาดที่ไทย เรื่องแบบนี้ยังแบบ มหัศจรรย์ เลย นับประสาไรกับคนญี่ปุ่นจริงมะ คือแบบ โฮฮฮฮ ยังปลื้มไม่หาย จำชื่อได้เลย T^T! จะไม่ลืมจริงๆ ลดไป 15000 เยน แน่ะ! 

ในเรื่องแย่ๆก็มีเรื่องดีๆละนะ เฮ้อออ ชาติที่แล้วเราคงมีบุญร่วมกันมา T^T ขอให้เจริญๆนะคะพี่ 

หน้าตาเป็นเช่นนี้

อุ๊ย =////= คือ ตอนแรก จะหารูปริวอ่ะนะ เพราะรูปใหม่ๆที่เซฟมา มันไปหมดแล้ว TT แต่หาไปหามา ทำไมริวริวของพี่ถึงกลายเป็นไดยามะไปอ่ะ ใครบอกได้บ้าง?

แต่ก็นะ หงุดหงิดอ่ะ วินโดว์แม่งเปลี่ยนภาษาไม่ได้ เป็นญี่ปุ่นหมดเลย! ตอนแรกก็คิดว่ามันเปลี่ยนได้แน่ๆ ปกติมันก็เปลี่ยนได้ใช่มะ ของญี่ปุ่นแมร่ง = = หงุดหงิดจนปลงอ่ะ เหอๆๆ ตอนแรกก็คอลกับปะป๊า หาทางเปลี่ยนกัน สุดท้ายก็ไม่ไหว

เลยไปหาที่คนซื้อเหมือนกันดูสุดท้าย ทุกราย "ล้างออก แล้วลงของปลอมทับโล้ด!" เจริญคนไทย กร๊ากกกกกกกกกกกกก

แล้วแป้นก็ญี่ปุ่นไง เอียนอ่ะ เหอๆ TT มีแต่ญี่ปุ่นๆ เจอมากๆก็เอียนนะ แงๆ แต่เรื่องพิมพ์เค้าไม่มีปัญหาอยู่แล้วเพราะ พิมพ์สัมผัสได้ แต่ก็นะ มันก็ยังมีเรื่องให้หงุดหงิดอยู่แหละ เหอๆ แต่เดี๋ยวก็ชิน =.=

เห็นมะ ตัว @ กับ อันเดอร์สกอล อยู่ด้านข้างหมดเลย แต่ชินแหละ ไม่ชินตอนกดเปลี่ยนภาษา โอ๊ย หงุดหงิดโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!

;___;

สุดท้ายหลังจากอิ่มความใจดี กับ อิ่มความปลงกับคอมใหม่แล้ว (ย้อนกลับมาตอนซื้อเสร็จนะ) ร้อนก็ร้อน (นั่น) เลยไปกินไอติมแม่งเลย โยเกิร์ต กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

สั่งไซส์ใหญ่ด้วยนะ สะใจ กร๊ากกกก (ขอโปรดอ้ะ TT) แต่ลืมถ่าย แต่คนข้างๆน่ากลัวมากอ่ะ นั่งพูดคนเดียว = = คือ คนญี่ปุ่นมีเยอะนะ พวกพูดคนเดียวอ่ะ คงเครียดจนบ้าแหละ (เรื่องจริงนะ) แต่รายนี้ ไม่เหมือนคนอื่นอ่ะ คือดูมีสติครบ แล้วแบบ มานั่งในร้านเป็นเรื่องเป็นราว สั่งอะไรมาด้วยนะ (มั้ง) อดคิดไม่ได้ว่า เขาคุยกับใครอยู่จริงๆแต่เรามองไม่เห็นอ่ะ เหอๆ

อันนี้ มีมี่อยากกินเค้กเพิ่ม (ยั่วๆ) อร่อยมากกกกกกกกกกกก เค้ก เมเปิ้ลไรไม่รู้อ่ะ อ๊ากกกกกกกกกกก TT!  กินแล้วมีความสุข กรั่กๆ

ก่อนหน้านี้ วันพฤหัสก็ไปกินขนมเค้กเจ้าดังของญี่ปุ่นมา (รึเปล่าฟระ เห็นมีหลายสาขา) พอดีสาขานี้มีมี่ทำงานพิเศษอยู่ไง ตอนกลางวัน ไปกินข้าวกันแถวนั้นพอดี มีมี่เลยชวนแวะไป อยากจะบอกว่า อร๊อยยย อร่อยยยย

อันนี้เค้าสั่ง~~~ กินกาแฟวันนั้น (แก้วข้างๆอ่ะ) ไม่ได้กินนานแล้วไง กินยกแก้วหมด จะอ้วก เกือบตาย กร๊ากกกก

อันนี้ของมีมี่ ข้างบนเป็นคาราเมลล่ะ อร่อยมากกกกกกกกกกกกกกกกก ขนาดเค้าเกลียดคาราเมลนะ เหอๆ

อันนี้มีมี่ไปยืนถ่ายมาเลยเอามายั่ว หุหุ

วันนี้เป็นวันเทศกาล ฮินะมัตสึริ เลยมีเค้ก ด้วยยยย (คือ เทศกาลเด็กผู้หญิงจ๊าาา)

น่ากินจัง อิจฉาใช่มะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก มาเที่ยวโอซาก้าจิ แล้วจะพาไปกิน เดี๋ยวเลี้ยงก้อนนึง ^w^b 

ว่าแต่ จะพูดไรต่อ ลืมไปแล้ว กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

อ้อ โปรเจค ล่าสุด มีคน ช่วยกัน 184 คนแล้ว น๊าาาาาาา หนึ่งในนั้นคงเป็นพวกเราด้วย หุหุ อยากให้ริวได้รับเน้อออออ ปลื้มใจแทนริวอ่ะ มีคนรักมากมาย TwT

ที่จริงก็มีแฟนคลับไปเกรียนในบล็อกนะ หาว่า ไร้สาระ ทำไปริวก็ไม่สนหรอก ก็เขาบอกแล้วไงว่า ตอนนี้มีเก้าคนน่ะ บลาๆๆๆ คือ เกรียนมากกกกกกกกกกกกก!!! โมโหอ่ะ อยากไปตอบ แต่เดี๋ยวจะกาก กร๊ากกกกก แล้วที่โกรธมากนะ คือ แม่งใช้ภาษาคันไซ มาแสร้งด่า ฮ่วย!!! แต่คิดว่าไม่ใช่จริงๆอ่ะ เห็นแฟนคลับคนอื่นก็จับได้ เค้าก็คิดเหมือนกัน เพราะมันใช้ภาษาจงใจไป (คือไร) เออนั่นแหละ เหนือสิ่งอื่นใด

ชาตินี้อย่าได้มาเหยีบเมืองไทยจะเมิง ไม่งั้นตายแน่ =.=