จำนวนการดูหน้าเว็บรวม

วันอาทิตย์ที่ 29 มกราคม พ.ศ. 2555

ทัวร์บริโภคที่ไชน่าทาวน์ โกเบ! // บัตร JFC // ริวริวของพี่ TwT!

สวัสดียามสายบ่ายเย็น~ วันนี้ตื่นสายกว่าปกติ เพราะว่าเมื่อวานออกจากบ้าน =3=~ แป๊บๆก็วันจันทร์อีกและ เซ็งจัง = = เซ็งอ่ะ ที่ต้องขี่จักรยานตอนเช้าหนาวๆไป รร เหนื่อยมากด้วย ไม่ชินซักที เหอๆ

เป็นเหตุผลที่ขมขื่นมากอ่ะ = = เข้าใจมั๊ยว่า ตื่นแต่เช้าขี่จักรยานไปโรงเรียนหนาวๆ แถมต้องปีนเขาอีกเนี่ย มันขมขื่นแค่ไหน!!!! ToT!!

ช่างเต๊อะ ช่วยไม่ได้ = =;; เดี๋ยวอาทิตย์หน้า ก็มีวันนึงที่น่าจะได้กลับครึ่งวัน (มั้ง) ผ่านไปอีกอาทิตย์ก็สอบปลายภาค ก็ได้กลับครึ่งวันอีก ปลายเดือนก็มีหยุดสองวัน รวมเสาร์อาทิตย์ เป็น สี่วัน มีนา แทบไม่มีเรียนทั้งเดือน เตรียมงาน แล้วปลายเดือนก็ปิดเทอม เมษา เปิดมาก็ทนๆเอา พฤษภาก็ไปเที่ยวอาทิตย์นึง หลังจากนั้นก็ทนไป จนกลับ เอาโว้ย! TT ว่าแต่ ถ้าสึนามิจะเข้า ขอเค้าได้ไปเที่ยวหนึ่งอาทิตย์นั้นก่อนนะ TwT!

เอาล่ะ หลังจากหอมปากหอมคอ?

เมื่อวานไปโกเบมาอีกล่ะ!!  ไปมาสองรอบแล้วยังเดินไม่ทั่วเลย เหอๆ = = เดินแบบรีบๆอ่ะ ลัดไปโน่น ตัดไปนี่ เหอๆ ทั้งๆที่ไม่ได้รีบอะไรนะ แต่เป็นงี้ทุกที ไว้คราวหน้าไปนอนบ้านเอมี่ละกัน หึหึ (ถ้าเข้ามาอ่านอย่าโกรธนะที่ไม่ได้บอกว่าไปอ่า พอดีไปกับมีมี่ไง =.=;;)

เป้าหมายครั้งนี้ คือ ทัวร์บริโภค! เอ๊ย! งานตรุษจีนต่างหาก! TwT!! ถึงจะผ่านไปอาทิตย์นึงแล้วก็เหอะ แต่เขายังจัดงานอยู่ไง เลยได้ฤกษ์ไป TT มีความสุขโคตรอ่า ถึงมันจะไม่เหมือนเยาวราชที่มีแต่คนไทยเชื้อสายจีนจริงๆแบบนั้นก็เหอะ แต่อย่างน้อยก็รู้สึกดีขึ้นบ้าง เวลาเข้าไปตามร้านขายพวกเครื่องยาจีน หรืออาหารแห้งของจีนเก่าๆอ่า กลิ่นแบบ คิดถึงมาก วะฮ่าฮ่าๆ! แต่ไม่เข้าใจ แม่งมีพวกอาหารไทยขายด้วย งง ฮ่าๆ

เมื่อวาน ออกจากบ้านไปโกเบคนเดียว นัดมีมี่ไว้ที่นู่น ตอนแรกมาจังจะไป พอวันศุกร์เดินมา ไปเองได้มั๊ยอ่ะ หนาว = = เซ็ง อดนั่งแท็กซี่เลย จักรยานอีกและ เฮ้อออ หนีไม่พ้นจริงๆ = =

พอไปถึงก็ไปรอมีมี่แป๊บนึง

แต่ระหว่างนั่งรถ ในที่สุดก็ได้นั่งผ่านสถานี Okamoto แล้ว!!! เห็นมานานและ แต่ไม่เคยนั่งมาซักที คราวหน้าจะลองลงไปดู สถานีค่อนข้างใหญ่ ฮ่าๆๆ!

เป้าหมายวันนี้คือ ครั้งที่แล้วที่ไป ไชน่าทาวน์ เจอ แพนด้ามัง (ซาลาเปาแพนด้า)ไง น่ารัก น่ากินมากกกกก!!! เลยกะว่าจะต้องไปกินให้ได้ และก็ได้กิน ToT!!!!

แต่ก่อนจะไปทัวร์บริโภคกัน ถ่ายรูปบรรยากาศมาก่อน~ คนเยอะมาก แต่น้อยกว่าเยาวราชเยอะ เหอๆ


บรรยากาศดีมาก ชอบๆ ฮิฮิ

ตรงนี้มีการแสดงล่ะ คนเยอะมากกกกกกกก พอดีไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่ จะเดินไปหาไรกิน กร๊ากกกก พอไปหาไรกินอีกมุมเสร็จ จำได้ว่า มีผู้หญิงสามคนขึ้นไปเต้นโชว์แบบจีนๆ ไม่น่าสนใจเลย =3= แต่น่าสงสารเพราะใส่แขนสั้น กร๊ากกก ไปสู่สุขคตินะพี่น้อง =_=b


ข้างทางมีแต่ร้านแบบเนี้ย ควันฉุยกับอากาศหนาวๆ แบบ น้ำลายืด พูดอยู่นั่นแหละ กินไรดีๆ! อยากกินหมดเลย!!! *o,*! จนคนมองอ่ะ กร๊ากก มีมี่ก็บ้าจี้ตาม ว้ายๆๆ กินไรดีๆๆ กร๊ากกก พอกัน ฮ่าๆ


เมนูแรก!!! ดูออกมั๊ยว่าคืออะไรเอ่ย?


แพนด้ามัง กับ บุตะมัง!!!! ว๊ากกกกกกก น่ารักน่ากินมากกกกกก *o,*!! แพนด้าเป็นไส้ถั่วแดง คุณหมูเป็นใส้หมูล่ะ อร่อยมากกก ToT!


ต่อไปเราก็ไปหาเหยื่อต่อ โอยยย ร้านนี้ก็น่ากินนนน กินไรดี~~!


ฝั่งนี้ก็น่ากินอ่ะ แต่เป็นของทอด จริงๆร้านอื่นมีเยอะกว่านี้นะ ร้านนี้มีน้อย เน้นของนึ่งมากกว่า แต่ก็น้ำลายไหล *o*!


เราเลยสั่งเสี่ยวหลงเปามากิน~~ น้ำลายไหลจริงๆนะเนี่ย TT


ร้านนี้มีซาลาเปาคุณหมูอีกแล้ว แต่ต่างกันนิดหน่อย ฮ่าๆ ซาลาเปาที่มีไส้ริมขวานี้เขาเรียกว่า ซาลาเปาเบอร์เกอร์ล่ะ ตรงเนื้อรู้สึกจะเป็นเนื้อเป็ดมั้ง อันนี้ไม่ได้กินอ่ะ ไม่กินเป็ด เหอๆ


อันนี้เค้าคิดว่ามันคือ บ๊ะจ่างนะ (นั่งนึกชื่อตั้งนาน = =) แต่แบบเล็กมากอ่ะ แล้วแบบข้างในไม่มีพวกเม็ดธัญพืชเยอะๆเหมือนบ้านเราเลย TT


แต่ก็อร่อยนะ =w= มากๆอ่ะ หอมมาก เนื้อไก่ข้างในหมักอร่อยมากกกกกก หวานนนน อร๊ายยย!


อันนี้สุดๆแล้ว ซาลาเปาสีดำ!! มีร้านเดียวนะ! อร่อยมากกกกกกกก!!! เป็นไส้หมูเนี่ยหละ แต่อร่อยมากกก เนื้อแป้งแบบ อร่อยอ้ะ ส่วนลูกท้อข้างๆก็ใส้ถั่วแดงแหละ อร่อยยยย! แต่ชอบสีดำสุดและ ใครมาไชน่าทาวน์โกเบอย่างลืมหากินน้าา หุหุ จริงๆมีอีกเยอะ แต่กะจะเข้าร้านอาหารด้วยเลยไม่กินดีกว่า หุหุ


หลังจากเล็งร้านนี้ไว้ตั้งแต่เดินเข้ามาในซอยแล้ว หลังจากไปหาของกินริมทางกันเสร็จเราก็เข้าร้าน บรรยากาศดูเก่าๆดีแท้ = = แต่ไม่ชอบพนักงานอ่ะ เจ้าของด้วย แต่อร่อย ช่างเห๊อะ ฮ่าๆ แต่เคยดูการ์ตูน ดูหนัง เห็นเขาว่าร้านอาหารจีนถูก แต่เค้าว่าแพงกว่าอาหารไทยอีก! แต่เห็นบอกย่านนี้แพง เลยช่างเห๊อะ = = แต่ร้านที่เข้าไปกินๆมา ตามข้างทางอ่ะ อันนั้นถูกนะ ถูกมาก หุหุ


เท็นจินฮัง!!! อร่อยมากกกกก!!! ก็เป็นไข่เจียวโปะข้าวแล้วราดน้ำแดงแหละ แต่อร่อยมากอ้ะ ไม่ได้กินไข่เจียวนานและ ฮ่าๆ แล้วก็ในไข่เจียว ใส่แบบพวกแฮมยูนนานด้วยไง อร่อยมากกกก TT!


เอบิจิริ!!! เคยอ่านมาเยอะและ อยากลองกินมานานและ อร่อยดี TT แต่แพงมากอ่ะ 1500 เยน! แต่กินไปและ เหอๆ แต่เค้าว่าที่ญี่ปุ่นอ่ะ (ถึงร้านนี้จะไม่เผ็ดก็เหอะ) เข้าใจไรผิดนะ อิมเมจอาหารจีนคือของเผ็ด เถียงขาดใจว่าไม่ใช่! โชคดีร้านนี้จืดๆ เหอๆ


อันนี้อะไรไม่รู้อ่ะ ราเมนไรซักอย่างมีมี่ส่งมา แต่แพงมากกกกกกกกกกกกกกก ตกใจอ่ะ ไม่นึกว่ามีมี่จะสั่ง = = แพงแบบซื้อเสื้อได้เลยอ่ะ 1950!!! ซื้อเสื้อได้จริงๆนะ เชื่อเค้า = = แต่อร่อยมากอ่ะรสชาติเหมือนกระเพาะปลาเลยอ่ะ แต่อร่อยยยย T^T!! สรุป สั่งไปแค่เนี้ย เกือบสี่พัน กร๊ากกกกก =.=


พอดีโดนไล่ (กร๊าก) ขึ้นไปนั่งชั้นสองเลยได้เห็นวิว หุหุ คนเยอะเน้ออออ หนาวด้วย ฮ่าๆๆๆ หลังจากนั้นเราก็ไปเดินย่อยกันแล้วก็กลับบ้านล่ะ~ สาบานว่าอิ่มมาก ไม่ได้กินเยอะขนาดนี้มานานและ = =

ไว้มีโอกาสมาทัวร์บริโภคกันเต๊อะ =o=!!!

...

ไม่แน่ใจว่าเล่ารึยัง? วันอาทิตย์ที่ผ่านมา พึ่งรู้สึกตัวว่า ลิสแบนด์ริวริวที่ใส่ติดมือหาย TT (รู้ตัวช้ามาก) เปป็นอะไรที่แบบ รู้สึกแย่สุดๆ

คือเข้าใจมะ ว่าใส่ติดมือตลอดไม่เคยห่างอ่ะ ใส่แล้วมันรู้สึกดีอ่ะ อุ่นใจไง แต่นี่แบบ...เฮ้ออออ พอวันจันทร์ไปหาที่โรงเรียน ก็ไม่คิดว่าจะเจออะนะ แล้วก็ไม่เจอจริงๆ คือแบบ เสียเซลฟ์ทั้งวันอ่ะ ทำหน้าบอกบุญไม่รับอย่างแรง TT

แต่แล่้วตอนเย็น! มาจังกลับมาถึงบ้านแกก็ทำหน้ายิ้ม

"เอ้า! มีจดหมายล่ะ!" เราก็แบบ จดหมายไรวะ = = (ลืมแบบลืมสนิท ลืมชนิดที่ไม่มีอยู่ในหัวสมองเลยอ่ะ)


พอมองแล้วแบบ "อ๋ออออออออ!!!!" แล้วก็แบบ เฮ้ย! ในใจเบาๆ (เบานะๆ) คือแบบ ฟีลมันตกต่ำทั้งวันอ่ะ พอเห็นนี่แล้วก็แบบ ยัง งงๆอยู่ แต่ใจอ่ะ พองแล้ว ฮ่าๆๆๆ ในที่สุดก็มาซักที คือ เรื่องที่ไปคอนวันนั้นอ่ะ พยายามลืมมันไปเกือบหมดแล้วไง เลยลืมเรื่องที่สมัครแฟนคลับไปด้วย = =

และเราก็เปิดซองด้วยใจพองๆกับ หน้าตาและสมองที่ยังซับซน = = (เห็นได้ชัดว่า ร่างกายกับจิตใจแยกกันทำงานจริงๆ = =b)


อันดันแรกที่เปิดซอง เราก็ต้องเปิดดูบัตรใช่มะ ว่าหน้าตาเป็นไง =_=b ตอนแรกทีเห็นชื่อเมมเบอร์ รีบหาทันทีว่ามีริวมั๊ย แล้วก็เจอเป็นชื่อแรก ToT!!!!  โฮๆ!!! รูปจัมพ์ก็เป็นสิบคน ฮือๆ ดีใจอ่ะ ดีใจมากกกก TT  แบบ เรื่องที่ลิสแบนหายไปอ่ะ เรื่องนี้มันแบบทดแทนให้ได้มากกว่าเยอะเลย แบบรู้สึกดีขึ้นทันตาอ่ะ TT แล้วนะ เวลาสมัคร เราต้องเลือกว่าจะเป็นแฟนใคร เค้าจำไม่ได้ว่าในใบสมัครมีชื่อน้องมั๊ย แต่พอ เข้าไปในเว็บล็อกอินเข้าสมาชิกน่ะ มันก็ขึ้นมาว่า เปลี่ยนเป็นคนอื่นได้แล้วก็มีชื่อริวด้วย ร้องไห้ TT จริงๆเคยเขียนไปในเฟสน่ะนะ แต่แบบ เขียนอีก เรื่องดีๆ TT



และเราก็ได้ JFC Book มา ทุกคนคงโหลดมากันแล้วมั้ง เห็นมีคนปล่อยมาอยู่ แค่ลงเฉยๆ ฮ่าๆ


ปลื้มยังไงไม่รู้ ไม่เคยได้ไง (แหงดิ)


แม้แต่ทางค่ายก็พอใจ ยามะยูโตะ = = เจ๊อะ



รูปนี้ทำปวดขรี้เล็กน้อย มีสี่คน แต่ช่างเต๊อะ TT


ฟีล 4 คนข้างบน กับ 5 คนข้างล่างนี้ต่างกันมาก ว่ามะ TT


ใครมันเป็นคนทำหนังสือเล่มนี้ฟระ = =*



พอน้องไม่อยู่ โคจังเด่นขึ้นมาทันที ฮ่าๆ ยินดีด้วยนะ โคจัง =w=

สิทธิ์พิเศษแฟนคลับเนี่ย...นอกจากดูวิดิโอย้อนหลังได้แล้วมีอะไรอีกบ้างฟระ = =?

...

ในที่สุดก็รีล้างไอพอต เอาไฟล์ตอน Showa Heisei ลงเต็มเลย ดูแล้วแบบ ยิ้มอ่ะ ริวริวของพี ToT!!! แค่มาเวิ่น ไม่มีไรหรอก แบบ นะ เห็นริวเกรียนๆ หัวเราะแบบนั้นแล้วแบบคิดถึงมากเลยอ่ะ TT

ไม่ได้ดูจัมพ์ในไอพอตแล้วยิ้มขนาดนี้มานานแล้วอ่ะ มันรอยยิ้มของน้อง จัมพ์ที่มีชีวิตชีวาเหมือนเป็นครอบครัว ดูแล้วแบบ ว๊ากกกกกกกกกกกก (ทึ้งหัว) ToT!!!

แงงง ไม่ไหวแล้วอ้ะ แง๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


....จากไปพร้อมเสียงอันโหยหวน


ริวริวของพี่...อี้...อี้!!!!!!!!!!!!!

วันเสาร์ที่ 21 มกราคม พ.ศ. 2555

มาราธอน///แรงใจ///ตรุษจีน///ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?

อรุณสวัสดิ์ทุกคน~ (ใช่หรอ = =) ฮ่าๆๆๆๆๆ

ในที่สุดก็วันเสาร์ซักที แต่ทำไมวันหยุดมันถึงได้สั้นจังเนอะ = =~ ก็นะ เรามันวัยรุ่นนี่ วะฮ่าฮ่าๆ!! ช่วงนี้ฝนตกด้วย ครึ้มทั้งวัน หนาวอีก 

จากที่ไม่อยากตื่นอยู่แล้ว ยิ่งไม่อยากเข้าไปใหญ่ ตื่นมาก็ไม่สดชื่น เหนื่อยทั้งวัน เพราะแม่งครึ้มๆอยู่อย่างเงี้ย เหอๆ

...

ทุกวันเสาร์อาทิตย์ ก็มักจะมานั่งเล่นคอม ดูการ์ตูนอยู่ตรงนี้


มีผ้าห่มซะด้วย กร๊ากกกก

แล้วก็มักจะนั่งมองหน้าต่าง...ไม่ใช่เพ้อ ดราม่าหรืออะไรนะ แต่เพราะ พอเห็นว่าข้างนอกยังสว่างอยู่ แล้วมันมีความสุขอ่ะ ฮ่าๆๆ! มันเหมือนกับ วันนี้ยังเหลืออีกยาวนานมั้ง หุหุ


หันทั้งวันทั้งคืน จนปวดคออ่ะ กร๊ากกก ปกติมาจังจะนั่งข้างๆไง เก้าอี้ตัวนี้อ่ะ เค้าก็ชอบหันออกไปมองหน้าต่าง แกก็คงสงสัยมั้งว่า มองไรทั้งวันทั้งคืน ฮ่าๆๆ ก็นะ สี่โมงก็เริ่มมืดแล้ว ห้าโมงก็มืดตึ๊ดตื๋อ วันเวลาแม่งสั้นเกินไป TT


ถ้าเป็นบนบ้าน ก็จะนั่งมองจากเตียงลอดออกไป ฮะๆๆ แต่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นตอนกลับจากโรงเรียนมากกว่า เสาร์อาทิตย์จะนั่งข้างล่าง

ท่าจะเป็นเอามาก ฮ่าๆๆๆ! ก็นะ เงี้ยแหละ หุหุ~ 

...

เรื่องข้างบน มันก็อิงกับหัวข้อบล็อกที่เขียนว่า ”แรงใจ” ด้วยแหละนะ...

ทุกคนก็รู้ว่า เค้าไม่ค่อยแฮปปี้ที่จะไป โรงเรียนเท่าไหร่ (ซึ่ง นร.แลกเปลี่ยนก็เป็นกันเยอะ ฮ่าๆ) ก็นะ จริงๆตอนนี้ดีขึ้นมากเลยนะ เป็นส่วนนึงของห้องได้แล้ว เพื่อนก็สนิทกันมากขึ้นเยอะ คือ ถ้ามองดูจริงๆ เค้าว่า เค้าโชคดีที่สุดในหมู่เพื่อน นร.แลกเปลี่ยนคนอื่นเลยมั้ง...

แต่นะ คนเรา ในใจมันก็มีอะไรมากมายถูกมั๊ยล่ะ มันเลย ไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่... แต่ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ ตอนนี้ไปก็ได้ เฉยๆแล้ว แต่แค่แบบไม่อยากตื่นเท่านั้นเอง เหอๆ

ก็นะ เรามันคนเมืองร้อน แดดเปรี้ยงนี่ =.= มาเจออากาศหนาว แถมยังมืดๆครึ้มๆอีก ฟีลมันเหมือนกับต้องจำศีลอ่ะ =。=

 นึกดูนะ ปกติพวกเราเจออากาศหนาวๆ ฟ้าครึ้มๆ ตอนไหนบ้างเวลาอยู่ไทย? ส่วนมากก็เวลาไปเที่ยวบนเขาไรทำนองนี้ใช่มะ...เออดิ เพราะส่วนใหญ่เจอตอนไปเที่ยวไง แล้วเราก็เลยไม่ค่อยตื่นกัน? ใช่มะ เลยแบบนะ ยังไงก็ยังไม่ชิน ฮ่าๆ
เห็นเขาว่า จะให้คนเมืองร้อนชินอากาศหนาวจริงๆก็ประมาณสองปี... อืม น่าจะจริง ฮ่าๆๆๆ ชินที่ว่าไม่ใช่ว่าทนกับความหนาวได้นะ แต่พูดถึง กระตือรือร้น และ ใช้ชีวิตสะดวกๆได้มั้ง

อันนี้ก็ไม่รู้นะคนอื่นเป็นไง แต่เค้าคิดแบบนี้อ่ะ ฮ่าๆๆ

ว่าแต่ไปๆมาๆ พูดเรื่องดินฟ้าอากาศซะแล้ว กรั่กๆ

ที่จะเล่าน่ะ มันคือเรื่องเมื่อคืน ^^ ทุกคนจำได้รึเปล่าไม่รู้ ว่าเคยเขียนเรื่องของ เพื่อนผู้ชายคนนึง ฉายา ”พูซัง (หมีพู)” ที่บอกว่าใจดีน่ะ ฮ่าๆ

ไม่ได้คิดอะไรกับพูซังนะเว่ย กร๊ากกกกก...

ย้อนความหน่อยละกัน ห้องเค้าเป็นสายภาษา เลยมีเด็กผู้ชายน้อย ทั้งห้องมีอยู่ 8คน ที่นี่ เป็นเกร็ดเล่าให้ฟัง (เกร็ดเลยเรอะ) ฮ่าๆ จริงๆคิดว่าเล่าไปแล้วนะ แต่ไม่รู้ดิ ฮ่าๆ!

นั่นก็คือ ที่ญี่ปุ่น เด็กผู้หญิงกับผู้ชายเขาแยกกันอยู่นะ ไม่ได้สนิทตบหัวกอดคอกัน นั่งกินข้าวกัน ไปเที่ยวกันได้เหมือนที่ไทย... ถ้าทำได้ขนาดนั้น ก็เป็นแฟนกันแหละ

คุยกันยังแทบไม่ค่อยคุยกันเล้ย ฮ่าๆ ส่วนหนึ่งก็ผู้ชายญี่ปุ่นขี้อายด้วยแหละ (นี่เรื่องจริง) อย่าไปนับพวกผู้ชาย แรดๆนะ เหอๆ เอาผู้ชายปกติ หุหุ

แต่พออยู่กันไปนานๆก็คุยกันบ้างนะ แบบตลกๆ แต่ก็แบบ มันรู้สึกได้ถึงระยะห่างอย่างแรง อันนี้ก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน เอาเป็นว่า ไม่มีเรื่อง หรืออะไรก็ไม่ชวนกันจับกลุ่มคุยเล่นหรอก เหอๆ

กับเค้าเอง ยังไม่ค่อยได้คุยไรเป็นเรื่องเป็นราวกับพวกผู้ชายเล้ย เหอๆ มีอยู่คนนึงไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ เคยแต่ "อ๊ะ ขอโทษนะ" "อ่ะ ขอบใจ" "(ยิ้ม)" แค่เนี้ย ฮ่าๆ แต่แบบทุกคนน่ารักมากนะ ชอบมากเลย ฮ่าๆ ใจดีอ่ะ 

ผู้ชายห้องเค้าใจดีมาก คือแบบบางทีนั่งข้างๆกันก็จะคอยสอน เลยเป็นห่วง ดูแล จริงๆนะ แบบ ปลื้มมากอ่ะ เหอๆ ให้เกียรติด้วย ถึงจะเห็นด้วยที่ว่าผู้ชายญี่ปุ่นส่วนมากเห็นแก่ตัวก็เหอะนะ แต่นั่นคิดว่าเป็นพวกรุ่นพ่อรุ่นแม่เรามากกว่า พอถึงรุ่นพวกเรา มันก็เริ่มเปลี่ยนไปแล้ว

ต่อเรื่อง พูซัง...(ชื่อจริง นากาอิ ฮิโรกิ นะ) พูซังเป็นผู้ชายคนที่เค้าคุยด้วยมากที่สุด นั่นก็เพราะเคยนั่งเรียนติดกันอยู่ประมาณ เดือนกว่าๆ เลยคุยกันบ่อย (แต่ก็ไม่ได้คุยไรอ่ะ แค่คุยเรื่องเรียน ลอกการบ้านไรเงี้ย ฮ่าๆ) บวกทั้ง พูซังเป็นผู้ชายที่นิสัยค่อนข้างเหมือนผู้หญิง ฮ่าๆๆๆ แบบไม่ใช่แอ๊บๆนะ แต่แบบ ใจดีแบบผู้หญิงอ่ะ เหอๆ ทุกคนเลยเรียก พูซังไง แต่ก็ตลกดีนะ ชอบโดนคนอื่นแหย่ ฮาดี ฮ่าๆ

อ้อ เค้าชอบ สไตล์การแต่งตัวพูซังนะ เจ๋งดี ฮ่าๆ!

ก็นั่นแหละ แต่หลังจากนั้นแยกกันแล้ว ก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย เหอๆ จนมาเมื่อวาน เจอเฟสพูซังไง (พึ่งพบว่า ห้องเราก็เล่นเฟสเยอะเหมือนกัน) เลยแอดไป แล้วพูซังก็ตอบกลับมา แล้วก็คุยกัน

พูซังเรียกเค้าว่า "ฮานะจัง" ล่ะ ทั้งๆที่เมื่อก่อน หรือเวลาอยู่ในห้อง พวกผู้ชายจะไม่เรียกชื่อนี้นะ จะเรียก "พัตโตะซัง" แต่นี่เรียก ฮานะจังไง ดีใจ ฮ่าๆ

ก็คุยกันแรกๆว่า เออไม่ได้คุยกันเลยเนอะ ก็นะช่วยไม่ได้ ผู้หญิงกับผู้ชายไม่ค่อยอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว ตอนเรียนก็คุยกันไม่ได้อีก ไรทำนองนี้

จากนี้ไปจะขอก๊อปที่คุยกันเมื่อวานมานะ มันเล่าไม่ถูกอ่ะ ซึ้ง TT ฮ่าๆ

    • อยู่ที่ห้องสนุกมั๊ย??


  • Patty Zaol
    • อื้ม~สนุกสิ เพราะทุกคนน่ะใจดีกับเค้ามากเลย แต่ก็ยังเหงาอยู่ YY


    • เราเองก็ไม่ค่อยได้สนใจทางพวกผู้หญิงก็เลยไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้างอ่ะนะ ที่ว่าเหงาน่ะ หมายถึงไม่ค่อยได้อยู่ที่ห้องแล้วก็เลยไม่ค่อยได้คุยกันงั้นหรอ? หรือว่าหมายถึงเรื่องอื่น?


    • ไม่ใช่หรอก เหตุผลอื่นน่ะ แต่ว่ามันอธิบายยาก YY


    • อือ~ ถ้าพูดถึงแล้วมันรู้สึกไม่ดีก็ไม่เป็นไรหรอกนะ...มีอะไรที่เราพอจะเป็นกำลัง(จะช่วย)ให้ได้บ้างมั๊ย?


    • ขอโทษนะ มันค่อนข้างเป็นเรื่องลึกซึ้ง? ฮ่าๆ เค้าเลยอธิบายเป็นภาษาญี่ปุ่นไม่ได้น่ะ YY
      พูซัง!! ToT! ขอบคุณมากนะ ขอบคุณจริงๆ!
      แค่วันนี้เราได้มานั่งคุยกันแบบนี้ ก็เป็นกำลังให้เค้าได้มากแล้วล่ะ!

    • ไม่เป็นไรหรอก ดูจากบรรยากาศ(หมายถึงเดาได้)แล้วก็พอจะเข้าใจล่ะนะ ^^  แบบว่าถ้าเกิดว่ามีเรื่องลำบากอะไรขึ้นมาก็พูดกับเรานะ
      ถ้าเกิดว่าอธิบายลำบาก อธิบายเป็นภาษาอังกฤษก็ได้นะ ^^

    • พูซังเนี่ยเป็นคนดีเลยจริงๆนะ!TT บางที แม้แต่ภาษาอังกฤษเค้าก็อาจจะพูดไม่ถูกก็ได้ ฮ่าๆ ==;; งั้นเค้าจะลองเป็นภาษาญี่ปุ่นดูละกัน..
      แต่ว่านะ จริงๆมันก็ไม่ได้มีอะไรหรอก มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เท่านั้นน่ะ


    • คนเรามันก็ไม่ได้ดีกันขนาดนั้นหรอกนะ ^^ ว่าแต่ถ้าพูดเป็นภาษาไทยน่ะหยุดเลยนะ ไม่รู้เรื่อง =w= 
      แต่ยังไงซักนิดก็ยังดี เล่าให้ฟังหน่อยได้มั๊ย?บางที สิ่งที่ตัวเองคิดก็อาจจะต่างกันก็ได้

    • พูซังหมายถึง ไม่มีมนุษย์คนไหนสมบูรณ์แบบหรอก อย่างนั้นใช่มั๊ย =w=b ฮ่าๆ รู้หรอกน่า ไม่พูดภาษาไทยหรอก =w=
      ขอบคุณมากจริงๆนะ แต่ว่ามันไม่มีอะไรหรอกจริงๆ เพราะมันล้วนต่างเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ทั้งนั้น ทั้งภาษา ทั้งเรื่องที่คุยกัน มันก็ต่างกัน ถ้าจะรู้สึกเหงาขึ้นมามันก็ช่วยไม่ได้น่ะนะ มันก็แค่นั้นแหละ
      แต่ก็มีบางทีที่โดนลืมเหมือนกันนะ i_i
       

    •  แค่อยู่ที่ๆต่างกันเราก็มีความต่างกันขนาดนี้จนทำให้เหงาขึ้นมาเนี่ยน่าเศร้าจัง ;; ว่าแต่สำหรับฮานะจังแล้ว สนิทกับใครมากที่สุดล่ะ? บางที ถ้าลองไปคุยกันดู มันอาจจะดีขึ้นก็ดีนะ
      ถูกลืม? ขอโทษนะไม่เข้าใจความหมายน่ะ ;;

    • ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ก็ชินแล้ว อีกอย่างตอนนี้ทุกคนก็สนิทกับเค้ามากขึ้นกว่าตอนแรกเยอะ แค่นี้มันก็เกินพอแล้วล่ะ ^^
      อ่ะ สงสัยจะใช้คำพูดผิดแฮะ ฮ่าๆ! อืม ก็แบบ บางทีทุกคนก็ลืมเรื่องของเค้าไปอ่ะนะ เหอๆ

    • แบบว่า ขอโทษจริงๆนะที่ไม่สามารถเป็นกำลังให้ได้เลย ;; (ขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย) ฮานะจังน่ะ แบบว่า คงรู้สึกไม่โอเคกับโรงเรียนมากเลยใช่มั๊ย? ถ้ามันแย่จริงๆ ไม่ว่ายังไงก็ต้องหาคนที่ไว้ใจคุยด้วยนะ ถ้าไม่ว่าอะไร คุยกับเราก็ได้นะ ถ้าฝืนมันจะแย่กว่าเดิมรู้มั๊ย
      ถ้าเก็บเอาไว้อยู่คนเดียว มันจะขมขื่นน่ะ ไม่วายังไงมีอะไรต้องคุยกันนะ เพราะพวกเราเป็นเพื่อนกันยังไงล่ะ ^^

    • ขอบคุณมากนะ!ขอบคุณจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่มีเพื่อนมาพูดกับเค้าแบบนี้ ขอบคุณมากนะ! ตอนนี้พูซังน่ะ เป็นกำลังใจและพลังให้เค้าได้แล้วจริงๆนะ ^^ พอพูซังมาพูดแบบนี้กับเค้าแล้ว มาเป็นห่วงเค้าแบบนี้แล้ว
      จะไม่ลืมความรู้สึกนี้เลยล่ะ i_i 
      พูซังมาพูดแบบนี้แล้ว ก็มีความรู้สึกว่าการไปโรงเรียนอาทิตย์หน้า มันก็คงไม่แย่ขนาดนั้นขึ้นมาเลยทีเดียวล่ะ ^^ขอบคุณมากจริงๆนะ ถ้ามีอะไร เค้าจะพูดแน่นอน พอถึงตอนนั้นก็ฝากด้วยนะ ^^ เพื่อนกันเนอะๆ ^w^

    • ขอโทษจริงๆนะที่พูดได้แค่นี้แต่ไม่สามารถช่วยอะไรจริงๆจังๆได้เลย แบบว่านึกหาทางออกอะไรให้ไม่ได้จริงๆ ;; พอเจอเวลาแบบนี้แล้ว ตัวเองกลับไร้ความสามารถแบบนี้ (ร้องไห้) พอเห็นเพื่อน(ไม่รู้ว่าเธอจะเรียกเราเป็นเพื่อนรึเปล่าก็ไม่รู้น่ะนะ)เป็นแบบนี้แล้วตัวเองกลับช่วยอะไรไม่ได้ แล้วมันอายตัวเองอ่ะ ขอโทษนะจริงๆ 


    • มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะ เอ่อ โทษนะพูดเป็นญี่ปุ่นแล้วยากจัง i_i 
      แค่เมื่อกี้ที่พูซังพูดกับเค้าแค่นั้น มันก็เป็นกำลังที่ยิ่งใหญ่ให้เค้าได้แล้ว แค่นี้ก็รู้สึกขอบคุณจนไม่รู้จะทำยังไงแล้วล่ะ ขอบคุณนะ ^^ 

  • Hiroki   
    • จริงหรอ?ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย... ถ้าเกิดว่ารู้สึกไม่มีใครจะพึ่งได้แล้วจริงๆ ก็ลองคุยกับซาคาเอะเซ็นเซย์ดูนะ (ครูประจำชั้น) เจ๊คนนั้นแกอาจจะน่ารำคาญไปซะบ้าง แต่ไม่ว่ายังไง เขาจะต้องให้คำแนะนำที่ดีอย่างแน่นอน บางเขาก็อาจจะมีทางแก้ไขดีๆให้ก็ได้ ^^
                   
  • Patty Zaol        ฮ่าๆ รู้แล้วล่ะ ^^ แต่เค้าว่าเค้าคุยกับพูซังดีกว่านะ ฮ่าๆ 
             ขอบคุณนะ รู้สึกได้รับกำลังใจขึ้นมาเยอะเลยล่ะ~
    •  งั้นเราจะคิดว่าฮานะจังไว้ใจเรา ได้มั๊ยนะ?ถ้างั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย ^^ 


      จบแล้ว...จริงๆมีเยอะกว่านี้นะ ตอนแรกมีภาษาญี่ปุ่นติดมาด้วยแต่เพื่อนมีเฟสเยอะเลยเอาออกดีก่วา เดี๋ยวรู้กันหมด  อาจจะไม่ซึ้งนะ แต่ตอนที่คุยกันเมื่อคืนมันมีความหมายมากเลย ซึ้งอ่ะ เหอๆ บางคำอาจจะอ่านแล้วเว่อร์นะ แต่แบบ เขาก็พูดกันแบบนี้แหละ รู้สึกดีนะ

      ดีใจจัง รู้สึกดีขึ้นเยอะ แต่นะ ไปถึงโรงเรียนจริงๆก็คงไม่ค่อยได้คุยกันเหมือนเดิมแหละ เหอๆ แต่แบบแค่นี้ก็ดีแล้วอ่ะจริงๆ

      อย่างว่าแหละ ผู้ชายห้องเค้าน่ารักจริงๆ ฮ่าๆ


      .....


      ต่อไป เขียนสั้นนะๆ เรื่องมาราธอน =_= ก็ไม่มีอะไร ก็แค่ ที่ญี่ปุ่นพอหน้าหนาวแล้วเขาก็จะให้เรียนพละเป็นวิ่งมาราธอนเท่านั้นเอง =_= ต้องใส่แขนสั้น ขาสั้นด้วย กร๊ากกก

      ชีวิตกุ ฮ่าๆ แต่แบบโชคดีเพราะว่า ไม่ได้มาราธอนแบบทรหดขนาดว่า อะไรไง มันเป็นแบบ ให้วิ่งสิบห้านาที ยี่สิบนาที รอบสนามไปเรื่อยๆ แล้วคอยหยุดวัดชีพจรทุกๆ ห้านาที 

      ส่วนเวลาวิ่งก็ให้วิ่งตามสบายคือ ไม่ต้องเร็วไม่ต้องจับกลุ่ม วิ่งไปเรื่อยๆต่างคนต่างวิ่ง มันก็ไม่กดดันดี แต่ก็ไม่อยากวิ่งอยู่ดีแหละ เหนื่อย ฮ่าๆๆ

      แต่ก็ไม่หนาวนะ คงเพราะวิ่งเหอๆ แต่ก็เย็นๆ = = พอจบคาบ วิ่งเสร็จแล้วสดชื่นมากเลย หุหุ แต่สุดท้าย ก็ไม่อยากวิ่งอยู่ดี กร๊ากกก จบ...

      .......

      จะตรุษจีนแล้วอ้า!!! อยากกินขนมเข่ง! อยากไปเยาวราช TT!!! ปีที่แล้ววนเวียนแถวนั้นตลอด วันตรุษจีนก็หยุดไปซื้อของมาทำของไหว้ อยู่บ้าน ทำนู่นนี่กัน อยากทำอีก TT

      ปีนี้แม่ก็ไปวัดจีนอีก ปะป๊าก็ไปงานตรุษจีนบ้านเพื่อน แง!!! อยากหยุด อยากไปวัด TT!!! ฮือๆๆ! จริงๆจะไปไชน่าทาวน์ก็ได้ ที่โกเบ แต่มันไกลอ่า เหนื่อย อาทิตย์หน้าก็ไปโรงเรียนอีก TT

      คือจริงๆมันก็ไม่ไกลแหละ แต่ที่บ้านไม่มีรถไง ต้องนั่งรถบัสแล้วไปต่อรถไฟสองต่อ มันเหนื่อยอ่า เลยแบบตัดใจ เฮ้อ

      อีกอย่าง ไชน่าทาวน์ที่ญี่ปุ่น เค้าว่ามันไม่เหมือนเยาวราชที่เป็นเมืองคนจีน มีวัดเต็มจริงๆอ่ะ ที่นี่มันเหมือนสถานที่ท่องเที่ยวไว้ขายอาหารจีนมากกว่า เฮ้อ

      บอกลา โดยการ หยิบรูปปีที่แล้วมาดู


      อ้วนทั้งน้าทั้งหลาน กร๊าก ตอนนั้นอ้วนจัง TT ตอนนี้ก็อ้วนนะ กร๊าก แต่ดีกว่าตอนนั้นเยอะ  = = (มั้ง) ฮ่าๆ


      วัดนี้ใช่วัดเล่งเน่ยยี่หว่าหว่า? = = วันนั้นไปเดินเยอะมากจำไม่ได้


      พี่ไอดิน~ ใครอยากเจอ ไปเดินเยาวราช ตรุษจีนนี้ดู ฮ่าๆ พี่แกน่ารักมาก หึหึ


      อยากจะบอกว่าไก่ตัวนี้กินทั้งอาทิตย์ กร๊ากกกก แล้วก็นะ...หนูชอบขนมเข่ง ToT!!!!


      มะ หมี่ซั่ว OoO!!!!! (เป็นลม)

      ปีนี้ทุกคนฝากกินเผื่อหน่อยนะ T.T ส่วนเค้าจะนั่งดู Risou no musuko รอ อุวะฮ่าฮ่าๆ!!!!!


      เมื่อวานนั่งหาประวัติต้นตระกูลตัวเองดู? พึ่งเริ่มจริงจังกับภาษาจีนไง เลยอยากรู้ว่าตกลงออกเสียงยังไง ถึงปู่กับย่าจะเปลี่ยนเป็นนามสกุลไทยมาตั้งแต่ เค้ายังไม่ตายจากชาติที่แล้วก็เหอะ =_=

      รากเหง้าลูกมังกร – ตระกูลอึ้ง (黄 แซ่หวัง หรือ แซ่ว่อง)






      cradit : http://www.thaichinese.net/thaichineseblog/huang/
       ซักวันอยากไปฮ่องกงจัง อยากไปแถบจีนมาแต่เด็กแล้ว ถึงบ้านเราจะไม่ได้คร่ำเคร่งพิธีจีนไรก็เหอะ แต่มันก็ติดตามาตอนเด็กๆเวลาไปเชงเม้งไปอะไรงี้

      เสียดาย ปู่กับย่าเปลี่ยนใช้นามสกุลไทย แล้วก็ไม่พูดภาษาจีนกับพวกปะป๊าๆ กับพวกลุงๆป้าๆ (ครอบครัวป๊ามีลูก 7 คน หุหุ ปะป๊า คนที่ 6) เลยไม่มีใครพูดจีนได้

      ยังไงตอนนี้ก็เรียนจีนอยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่ได้จำไรมาก เพราะฟังเป็นญี่ปุ่นแล้วปวดหัว ฮ่าๆ ถ้าญี่ปุ่นไปรอดแล้วจะไปเรียนจีนต่อแน่นอน สายเลือดๆ กร๊าก

      ......

      สุดท้าย ตอนนี้เป็นยังไงบ้างเรื่องจัมพ์?

      ถ้าบอกว่า ลืมเรื่องคอนไปแล้ว จะเชื่อมั๊ย? (อ้าว นี่ก็พูดถึงอยู่ จะลืมไงฟระ) ป่าว พึ่งนึกออกเมื่อคืน = =

      แต่นะ ความรู้สึกตอนนี้เปลี่ยนไปจริงๆ ก็ดูไรเหมือนเดิมนะ ถึงจะไม่ได้ดูอะไรเกี่ยวกับคอนก็เหอะ แต่ใจมันห้ามตัวเองได้แล้ว

      เพราะตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ไปคอนวันนั้น มันถูกจำด้วยใจ ไม่ได้ถูกจำด้วยตา ดังนั้นถึงได้บอกไง ว่า ลืมไปแล้วน่ะ...

      พอลองนึกถึงวันนั้น ภาพที่เห็นออกมามันก็ออกมาเป็นภาพประดุจมองผ่านจาก ไฟล์ แฟนแคมบนหน้าจอคอมพิวเตอร์... แปลกเนอะ เหอๆ

      เพลงก็แทบไม่ได้ฟังเลย วิดิโอในไอพอตก็ลบจนเหลือแต่อันใหม่ไม่กี่อันแล้ว ตอนนี้อยู่แบบสบายๆและ~ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ก็มีเผลอแบบมากมายบ้าง แต่แว๊บเดียวเท่านั้นแหละ

      อาจจะอ่านไปแล้วนึกแบบ มึงบอกกุไม? ฮ่าๆ ไม่ได้บอกใคร แค่พิมพ์ออกมาเฉยๆ อยากอ่านเองนี่ =3= หึหึ

      ตอนนี้กำลังตั้งน่าตั้งตารอบัตร Sexy Zone อย่างเดียวล่ะ ฮ่าๆๆๆ

      แฟน B.I. อย่าดราม่าใส่ เพราะเค้าก็ไม่ต่างกัน =.= กำลังวางแผนสิงลุงอยู่ รอหน่อยนะ กรั่กๆ

      ก่อนจากลา (ไม่แน่นึกคึกอาจจเปิดมาอีก)

      ~ซินเจียยู่อี่ ซินนี้หวกไช้~

      ^

      ^
      ^

      รู้ป่าวว่านี่ ภาษากวางตุ้งนะ ไม่ใช่ จีนกลาง =w=b


      คิดถึงยูเมะอีกแล้ว ฮ่าๆ~ ;P