จำนวนการดูหน้าเว็บรวม

วันพฤหัสบดีที่ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2555

28th June, 1 Year I Miss You RYUTARO

ด้วยเวลาที่อาจจะช้าไปซักนิด... แต่วันนี้คือวันครบรอบ 1 ปี ที่พวกเราไม่ได้เห็นริวทาโร่บนเวทีสินะ... จะว่าช้าก็ช้า จะว่าเร็วก็เร็ว เผลอแป๊บเดียว 1 ปี ซะแล้ว(´・ω・`)  แต่ช่วงเวลาระหว่างที่รอวันก่อนที่จะครบหนึ่งปีเนี่ย มันช่างยาวนานเหลือเกินแฮะ

จะว่าไป เป็นหนึ่งปีที่โคตร ขมขื่นเลย ฮ่าๆ (´ヘ`;)

มีเรื่องมากมายอยากจะเขียน แต่เนื่องจากเราเหนื่อย (เอิ่ม) ทำหลายอย่างตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว =w=;; แถมเรื่องส่วนตัว เรื่องที่โรงเรียนอีก (จะกลับบ้านแล้วยังไม่ได้จัดกระเป๋าเลย) บวกทั้งวันพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะต้องไปโรงเรียนแล้ว ก็ต้องเตรียมเขียนจดหมายขอบคุณเพื่อนอีก... วันนี้ถึงแม้จะรู้สึกผิดกับริวริวของพี่ แต่ก็นะ ในบล็อคช่างมันเถอะ แต่ใจพี่น่ะ ให้ริวไปหมดแล้ว~ ฮิ้วววววว (*≧V≦*) 

ก่อนอื่น ในที่สุด โปรเจค "1 year I MISS YOU" ก็ประสบความสำเร็จไปแล้วด้วยดี!  ซึ้งแทนริวจริงๆ TwT ตอนแรกๆก็ดูเงียบๆ ยังแอบใจแป้วว่าทุกคนจะเฉยชาแล้ว แต่นะ มันเป็นไปได้ที่ไหนล่ะ? อิอิ 

โดยส่วนตัว ไม่ได้มีหน้าที่ทำเรื่องวิดิโออยู่แล้ว เรื่องการเก็บรูปภาพจากเพื่อนๆแฟนจัมพ์ทุกคนจึงตกเป็นหน้าที่ของพลอย เพื่อนเราที่ช่วยทำโปรเจคนั่นเอง ดังนั้น การเซฟรูปอะไรทั้งหลายแหล่จึงตกเป็นหน้าที่มัน โดยตลอดการทำทุกอย่าง มีเราเป็นผู้ออกคำสั่งและติชม? (โคตรรู้สึกแย่อ่ะ T__T ขอโทษนะแก) สรุปคือจะพูดว่า... ไม่เคยนับเลยว่ามีกี่รูป กร๊ากกกกก!!

คือมากันวันละนิดหน่อยไง เลยแบบไม่ได้นับ หรือ รู้สึกว่าเยอะเป็นพิเศษน่ะ =w=;; ไปๆมาๆใกล้ถึงเดธไลน์ พลอยก็เรียกมา "แก รูปแม่งเยอะเกิน ใส่เพลงไม่พอ ต้องหาเพลงเพิ่มแล้วอ่ะ ตอนนี้ที่พยายามเลือกรูปจากคนละใบมาก็ 59 รูปแล้ว แต่เดี๋ยวมีอีกนะ..." ตอนนั้นคำเดียวเลยว่า ทึ่ง! =[]=! ตะ ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย ฮ่าๆ!!! =w=

คงเป็นเพราะว่า Because I LOVE YOU สินะ (^ー^)

และในที่สุด วิดิโอก็ทำออกมาได้สำเร็จด้วยดี~ ลำบากพลอยมาก โดนแก้สามรอบ ขอโทษนะ T__T แต่ถึงอย่างนั้น จากใจคนทำทั้งสองคน เราสองคนก็ไม่เก่งเรื่องพวกนี้พอ อาจจะออกมาได้ไม่ดีเท่าไหร่ เราสองคนก็ต้องขอโทษเรื่องนี้ด้วยจริงๆนะ Y_Y 

เมื่อวิดิโอสำเร็จออกมาในวันที่ 25 มิถุนายน... ก็ถึงคราวที่เรา (โซล) ต้องเป็นคนที่ อัพโหลด และ นำลิ้งค์นั้นเขียนลงในจดหมาย (และบรรยายใต้วิดิโอในยูทูป) ให้กับ JUMP

แต่จนแล้วจนรอดก็มาทำตอน คืนวันที่ 27! อย่าโกรธเรานะ TwT;; แต่ตั้งใจนะเออ ฮ่าๆๆ! ตอนแรกก็นึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไรดี แต่พอเริ่มเขียนออกมาแล้ว มันก็ลื่นไหลอย่างน่าประหลาด ออกฟีลแบบว่า พรั่งพรูน่ะ ฮ่าๆ! 

และตามสัญญา โซล (เปลี่ยนๆ) รู้คนเดียวมันก็ออกจะดูไม่แฟร์ แอบเขียนสารภาพรักไปรึเปล่าก็ไม่รู้ (เฮ้ย!?) จึงจะเอามาแปลให้อ่านกันจ่ะ =w=b
 
HSJのみんなさんこんにちは。元気ですか?最近だんだん暑くなってきましたね。コンサートの準備もしなければならないし、気を付けてください。

突然ですが、この6月28日に1ぶりの龍太郎くんに会えない日なんですよね 彼に逢いたいです。いつもいつもわがままでジャンプのみんなに書いた手紙 で龍太郎くんのことばっかり書いてしまってごめんなさいね。でも、龍太郎くんに連絡できる方法はこれしかないです。しかし龍太郎くんもいつもの大切なジャ ンプのメンバーですよね。迷惑をかけたら許してくださいT_T

もう1年間になったからファンのみんなは龍太郎くんのために何かしたい、何とか伝えたいっと思っていました。その結果はこれです。

*link*

ひ、見てくださいお願いします。龍太郎くんにもぜひ伝えて見せて下さい。これはタイファンと4-5人のインドネシアファンだけが参賀しましたけど、ほかの 国のファンの人たちも同じことを思っています。ですからぜひ見てください。これは龍太郎くんのファンとしてのじゃなくて、ジャンプのファンとして作りまし た。

みんなはジャンプがこのビデオを見てくれることを祈ってますよ。
Finally、大好きです。また会いましようね 毎日頑張って楽しみにしてます。Thank you that you are working hard for our happiness
   

สวัสดีค่ะ จัพม์ทุกคน สบายดีมั๊ยคะ? ช่วงนี้อากาศร้อนขึ้นเรื่อยๆเนอะ แต่ทั้งนี้ก็ทุกคนก็ยังต้องมาซ้อมคอนเสิร์ตอีก,ดูแลตัวเองดีๆนะ 

อาจจะกระทันหันไปซักนิด ทว่าวันที่ 28 เดือนมิถุนายนนี้ จะเป็นวันครบรอบ 1 ปีเต็มที่เราไม่ได้พบริวทาโร่คุงสินะคะ... เราคิดถึงเขาค่ะ ขอโทษนะที่ทุกครั้ง ทุกครั้งไป เรามักจะเอาแต่ใจเขียนแต่เรื่องของริวทาโร่คุงเสมอๆทั้งๆที่เป็นจดหมายที่เขียนถึงทุกๆคน (จัมพ์) ในตอนนี้แท้ๆ แต่ว่านี่เป็นทางเดียวที่จะสามารถติดต่อริวทาโร่คุงได้น่ะ.. แต่ว่านะ ยังไงๆริวทาโร่คุงก็ยังคงเป็นสามาชิกคนสำคัญของจัมพ์เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงนี่นา ถ้าอย่างนั้นคงจะเป็นไปเป็นอะไรหรอกเนอะ แต่ถ้าหากว่ามันจะเป็นการรบกวน ก็ได้โปรดให้อภัยเราด้วยเถอะนะคะ T_T

พอครบเวลา 1 ปี แฟนๆทุกคนก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา ว่าจะทำอะไรเพื่อริวทาโร่คุงดีนะ จะบอกอะไรริวทาโร่คุงดีนะ... และนี่ก็คือผลสรุปที่พวกเราได้มาค่ะ



ได้โปรด กรุณาเปิดดูด้วยเถอนะคะ และก็ได้โปรดบอกริวทาโร่คุงว่าให้เปิดดูด้วย นี่น่ะ ถึงแม้ว่าจะมีแค่ไทยแฟน และอินโนนีเซียแฟนอีกแค่ 4-5 คนร่วมกันทำขึ้นาก็ตาม แต่ทว่าๆ แฟนๆจากประเทศอื่นๆทุกคนต่างก็มีความคิดเดียวกันค่ะ ดังนั้นแล้วได้โปรดเปิดดูด้วยเถอะนะคะ วิดิโอนี้พวกเราไม่ได้ทำขึ้นมาในฐานะแฟนคลับของริวทาโร่ แต่พวกเราทำขึ้นมาในฐานะที่พวกเราเป็นแฟนคลับของ JUMP ค่ะ

แฟนๆทุกคนต่างภาวนา ขอให้ JUMP เปิดเข้ามาดูวิดิโอนี้อยู่นะคะ

สุดท้าย... ขอบคุณ ที่พวกคุณต่างทำงานหนัก เพื่อความสุขของพวกเรา

.

.

.
เป็นเหตุฉะนี้แล TwT พอไหวนะ~

และอันนี้ เป็นข้อความใต้วิดิโอในยูทูปค่ะ

やっぱり見てくれましたね^^ ありがとうござます!このビデオにあったカードの全部は龍太郎くんに送っていきました。届けるかどうかわからないですけど、届いたらそれらを持ってSmileしてください^^

龍太郎くん、ジャンプのみんなさんにも 何か変わっても私たちはあなたたちを応援して続けます。
Ryutaro, Even you decide to not come back to this place we would be accept that even how much the time we think of you are. That because...
JUMP, Even your family would not be complete again, we promise to keep supporting you as your fan. That because...

Because "WE LOVE YOU"

ในที่สุดพวกคุณก็เข้ามาดูจริงๆด้วยสินะคะ ^^ ขอบคุณนะ! การ์ดทั้งหมดที่อยู่ในวิดิโอนี้ ได้ถูกส่งไปหาริวทาโร่คุงทั้งหมดเรียบร้อยแล้วนะคะ จะถึงรึเปล่าพวกเราก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ทว่า ถ้าเกิดส่งไปถึง และเขาได้รับแล้ว ก็อยากจะขอ บอกให้เขาถือมันไว้ และ สไมล์ออกมาด้วยนะ ^^

ริวทาโร่คุง, จัมพ์ทุกคนด้วยเช่นกัน ไม่ว่าจากนี้จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นอีกพวกเราก็จะสนับสนุนพวกคุณต่อไปนะ

ริวทาโร่,แม้ว่าริวจะติดสินใจที่จะไม่กลับมาในที่แห่งนี้อีกครั้ง แต่พวกเราก็จะยอมรับมันแม้ว่าพวกเราจะคิดถึงริวมากแค่ไหนก็ตาม นั่นก็เป็นเพราะว่า...

จัมพ์,แม้ว่าครอบครัวของคุณจะไม่กลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง แต่พวกเราสัญญาว่าจะสนับสนุนพวกคุณต่อไป ในฐานะแฟนคลับของพวกคุณ นั่นก็เพราะว่า...

เพราะว่า WE LOVE YOU

.

.

.

ชอบอ่ะ (นั่น) T___T ภาษากากมาก ช่างเหอะ ขอให้เข้าใจเป็นพอสาธุๆ

ขอโทษทุกคนนะคะ ที่โซลอาจจะสื่อความรู้สึกต่างๆออกมาแทนทุกคนได้ไม่ดีเท่าไหร่นัก แต่โซลก็แสดงมันออกมาอย่างเต็มที่แล้ว เพราะฉะนั้น... เอ่อ นั่นแหละ =w=;;

ส่วนบทกลอนต่างๆในคลิปวิดิโอ เห็นว่าพลอยแปลออกมาให้แล้ว เดี๋ยวเอามาแปะให้อีกละกัน~ ทั้งหมด พลอยคิดเองนะ โดยมีโซลโผล่ไปช่วยด้วยบ้าง เพราะงั้น ภาษาอาจจะไม่ค่อยสวยนะ อย่ามาติดหลังไมค์นะ อาย ฮ่าๆๆ! =w=;;

พวกเราเกิดมาบนโลกใบนี้ในฐานะคนช่างฝัน
เวลาของคุณยังไม่หมด
ทำให้ดีที่สุดแล้วบินไปยังฝันของคุณ
ตอนนี้เป็นโอกาสที่เปลี่ยนแปลง
วิ่งให้เร็วที่สุด เก็บเกี่ยวประสบการณ์ทั้งหลาย
จดจำช่วงเวลานั้นเอาไว้ ตอนที่คุณเจิดจรัสเหมือนดวงดาว

ตั้งแต่วันที่นายจากไป...
หัวใจของพวกเราก็ไม่เหมือนเดิม...
ทุกครั้งที่พวกเรามองหานาย...
พวกเราจะพูดตลอดว่าคิดถึง โมริโมโตะ ริวทาโร่

นี่เป็นสิ่งเล็กน้อยที่พวกเราสามารถทำได้...
เพื่อที่จะให้คุณรู้ว่าพวกเรารักคุณมากแค่ไหน...
แค่อยากให้คุณรู้ว่าเราอยู่ตรงนี้...
จงจำไว้เสมอว่า พวกเราจะสนับสนุนคุณตลอดไป

เพราะพวกเราจับมือกันเอาไว้...

ไม่ว่าสิ่งที่พวกเราต้องฝ่าฟันจะยากเท่าไร...
พวกเราก็ไม่เป็นไรเพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ...
เธอเป็นดั่งความสุขของพวกเรา...
เพราะฉะนั้นได้โปรดยิ้มต่อไป

บางครั้งคุณอาจพบว่ามันยาก...
แต่พวกเราอยากให้คุณมองมายังข้างหลัง...
พวกเราจะอยู่ตรงนั้นเสมอไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...
เพื่อให้กำลังใจคุณและทำให้คุณยิ้มให้ได้ :)

พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป...

นี่เป็นวิธีเดียว...
ที่จะแสดงความรู้สึกของพวกเรา...
เราไม่ได้บังคับให้คุณกลับมา...
แต่แค่อยากให้คุณรู้ว่าเราคิดถึงคุณ

พวกเราคิดถึงมันเสมอ
ความทรงจำที่แสนมีค่ายามคุณอยู่บนเวที
มันเปรียบเหมือนช่วงเวลาที่พวกเราเคยมีด้วยกัน
ขอโทษที่ไม่สามารถอยู่กับคุณตอนที่คุณมีปัญหาได้
เป็นอย่างที่คุณเป็น และเชื่อมั่นในตัวเอง
คุณจะไม่ต้องเดินคนเดียวอีกต่อไ
ไม่ว่าที่ไหนๆพวกเราก็จะเป็นกำลังใจให้คุณ
อย่าลืมความรักของพวกเราที่มีให้คุณ

จงเชื่อในพลังของตัวเอง
จงเชื่อในแรงเชียร์ของพวกเรา
จงเชื่อในความรู้สึกของตัวเอง
จงเชื่อในพรหมลิขิตของพวกเรา


หมดแล้วล่ะวันนี้ ขอจากวันๆนี้ไปให้เหมือนกับเป็นวันธรรมดาๆวันนึง ที่ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เพื่อวันใหม่ข้างหน้า วันที่ริวกลับมาดีกว่านะ

.


.


.




อักษรตัว "ริว" แบบสมัยก่อน เขียนด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มีเลย? ฮ่าๆ

LOVE & MISS YOU MY RYUTARO


Even I have to write my blog in this June,28th every year for you; I don't mind because this is the sign to show that "How much i miss you and always waiting for you to come back" 


 

วันอังคารที่ 19 มิถุนายน พ.ศ. 2555

ละครหุ่นญี่ปุ่น//เพื่อนสนิท 6 คน//ข้อคิดดีๆจากนักกีฬาพาราลิมปิค//เดินเขา//พิธีจบการศึกษา

เขียนบล็อคท่ามกลางพายุไต้ฝุ่น =w=;; ฮิฮิ

เมื่อวานนั่งดู Heyx3 จี้จังหล่อมากกกก ToT! ไม่ได้เห็นหัวแดงมานานกี่ปีแล้วเนี่ย~ ฮ่าๆ! ตัดผมอีก ปกติก็หล่ออยู่แล้ว นี่แบบ อร๊ายยย ไปยืนเทียบกับอ้วน อ้วนยังเทียบไม่ติดเลยอ่ะ ฮ่าๆ! พูดถึงจี้จังก็คิดถึงยูเมะอ่ะ (เพื่อนสนิท) มันอยู่เมกานานๆเลยได้คุยกันที ไม่รู้มันว่าไงเรื่องจี้จังเล่นหนัง แถมทำสีผมอีก (มันรู้แน่ๆ!) พอมันกลับไทยก่อน เราก็บอกว่าถึงให้ติดต่อมาก็ไม่ยอมติดต่อมาซักที ไม่เป็นไรไว้ไปโม้ตอนกลับไทยแล้วกัน =w= หึหึ

เปิดตัวด้วยเรื่องส่วนตัว (จะไปว่ามันก็ส่วนตัวหมดแหละ ฮ่าๆ) ว่าแต่ช่วงนี้มีอะไรบ้างนะ? นอกจากไต้ฝุ่น กร๊าก!

อ้อ เมื่อวันอังคารที่ 12 ไปดู บุงรัคคุมา (ละครหุ่นญี่ปุ่น) เป็นอะไรที่ทรมาณมาก หลับแล้วหลับอีกจนหลับไม่ได้ต้องฝืนดู โคตรทรมาณ TT ฟังก็ไม่รู้เรื่อง มันภาษาสมัยก่อนอ่ะ แล้วก็แบบว่า ร้องเพลง เสียงพากษ์โหยหวนมากกกกกกกก ไร้ซึ่งความอ้อนช้อยแม้แต่นิด! - - เซ็ง ฮ่าๆๆ! ใครอยากรู้เดี๋ยวมีตัวอย่างให้ดู =w=b


อันนี้ยังแบบพอไหวนะ แต่ตอนเค้าไปดู มันเล่นเป็นพวก เจ้าหญิงเสียสติ? กับ พวกนักรบอ่ะ โคตรหลอน และปวดหัว!! แบบ โอย เป็นความทรงจำที่แย่มากอ่ะ - - คนญี่ปุ่นยังไม่เข้าใจเลย ต้องมีซับขึ้นตรงหน้าจอบนเวทีอ่ะ แล้วก็ต้องมีแจกเครื่องช่วยฟัง (เป็นแบบเสียบหู แล้วจะมีคนคอยพากษ์อธิบายเป็นภาษาปกติให้น่ะ...แล้วผลล่ะ?

หลับดิ! กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก โคตรทรมาณอ่ะ ฮ่าๆ T__T

ส่วนเรื่องการเชิดหุ่น จริงๆเราก็พูดยากเราคนละวัฒนธรรมน่ะเนอะ แต่นะ ถือว่าเป็นความคิดเห็นส่วนตัวแบบลับๆ พูดคนเดียวละกัน...

ละครหุ่นไทย สนุก อ่อนช้อย และดีที่สุดแล้วล่ะ TwTb!

พอจบงาน (ทรมาณโคตรๆ) วันนั้นนัด เที่ยวกับเพื่อนกลุ่มเก่ากันหกคน (คาดว่าคงเห็นรูปในเฟสกันแล้ว) ที่เป็นบารมีมากที่ทุกคนว่างตรงกัน!! ToT แล้วแบบ เพื่อนเอาใจเค้ามากอ่ะ ไม่ต้องออกตัง ไม่ต้องทำอะไรเลย อยากได้อะไร อยากไปไหนก็บอก ไรเงี้ย แบบ ปลื้มอ่ะ T_T

โชคดีที่โรงละคร มันอยู่ที่นิปปอนบาชิ (ติดกับนัมบะ) เลยเดินไปเที่ยวกันต่อ~ แต่ว่าไม่ได้เดินไปชินไซบาชิ เพราะวันก่อนหน้าที่จะไปเที่ยว มีข่าวออกว่า มีการฆ่ากันที่ชินไซบาชิ (โรคจิตอ่ะว่างั้น) เลยไม่ไปกัน กร๊ากกก!!!


อันดับแรกเราแวะถ่ายพุริกันก่อน (ของตาย) ระหว่างที่ครึ่งนึงกำลังยืนแต่งรูป อีกครึ่งนึง เค้า เอริ นาโอะ เลยเดินหาเกมส์เล่นกัน ดูเธอทำสิ... ฮ่าๆ!


และเราก็ค้นพบสิ่งที่ใช่! ไอเกมส์นี้ชื่ออะไรนะ ไม่ได้เล่นนานแล้ว แต่สนุกมากกก TwT


เกมส์เนี้ยๆ =w= มันส์มากอ่ะ ดุเดือดกันมากๆ!


ตอนนั้นทีมเค้า มี จูริจัง เค้า เคียวจังล่ะ ดูดิๆ กร๊ากกก! ผลัดกันเล่น มันส์มาก! ถ้าคนนึงเล่น คนที่ว่างจะหยิบกล้องไปถ่ายล่ะ น่ารักกันมากเลย TwT

เล่นกันสองเกมส์แล้วก็สลับทีมกัน สนุกมาก เกมส์สุดท้าย ชนะด้วย =w=! กร๊ากก นาโอะเกือบพังเครื่องเล่นอ่ะ ฮ่าๆ! แรงมันเยอะ อิอิ~

ตอนนั้นสนุกมากอ่ะ มากๆจริงๆ ที่สุดแล้ว มันจะเป็นความทรงจำที่สนุกที่สุดกับเพื่อนที่โรงเรียนญี่ปุ่นนี้ของเค้าล่ะ ^w^ ดีจัง ขอบคุณทุกคนมากนะ~ (ตอนนั้นไม่ต้องจ่ายเงินด้วย กร๊าก)


แอบถ่ายๆ =w=




ขากลับ เคียวจังแยกไปอีกทาง~ วันนั้นสนุกมากๆเลย ขอบคุณนะทุกคน จะไม่ลืมเลยจริงๆ!!!

.

.

.

วันถัดไป 13 มิถุนา ก็ไปดูหนังอีก (ห่ะ) เอ้อ ทั้งสองวันนี้เป็นกิจกรรมของโรงเรียนนะ หนังก็เป็นหนังที่แบบให้ความรู้อ่ะ =w= วันนั้นตอนเลิกงานต้องกล่าวอำลาด้วย (เร็วไปป่าวฟระ เป็นสิวอีก =___=)

หนังที่ไปดูชื่อว่า Winning Pass หนังตอนปี 2003 อ่ะ มัตสึยาม่า เคนอิจิเล่น (L เดธโน๊ต) เป็นหนังชีวิตอ่ะ คือพูดในแง่การถ่ายทำ ห่วยแตกนะ แต่เนื้อหาอ่ะ มีความหมายจริงๆ เป็นหนังเกี่ยวกับวัยรุ่นนักบาสคนนึง ที่วันนึงต้องสูญเสียความสามารถในการเดิน เพราะท่อนล่างลงไปไม่สามารถใช้งานได้ และก็ได้มาค้นพบกับ การเล่นบาสด้วย วิลแชร์... สุดยอดมากอ่ะจริงๆ มีโอกาสก็ลองดูนะ

จากนั้นก็จะมีวิทยากรมาให้ความรู้ ซึ่งแน่นอน เขาคือนักบาสพาราริมปิกเกมส์ของญี่ปุ่นล่ะ เขาพูดดีมาก ก็นะความหมายของชีวิต ดีใจที่ได้ไปฟังวันนั้น จำไม่ค่อยได้แล้วแต่เขาก็บอกประมาณว่า "อย่าใช้ชีวิตไปวันๆ หัดคิดอะไรซะบ้างและกล้าที่จะทำ เพราะไม่แน่วันที่พวกเธออาจจะคาดไม่ถึง วันที่พวกเธอสูญเสียขาหรือร่างกายของตัวเองไป อาจจะรอเธออยู่วันใดวันหนึ่งก็ได้ ผมก็เป็นคนนึงที่คิดว่า วันนั้นคงมาไม่ถึง คงไม่เกี่ยวกับตัวเอง แต่สุดท้ายก็อย่างที่เห็น ว่าผมสูญเสียขาของผมไป มันทำให้ผมคิดว่า วันนั้นที่มีวิทยากรมาพูดเรื่องแบบนี้ (เรื่องที่ซักวันจะต้องพิการ) ถ้าผมใส่ใจฟังให้ดี ผมคงจะไม่ต้องเสียใจขนาดนี้ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ผ่านมันมาแล้ว และตอนนี้ผมก็มีความสุข ดังนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมอยากให้พวกคุณใช้ชีวิตให้คุ้ม และมีคุณค่า"

เอ่อ งงมั๊ย คือจำไม่ค่อยได้แล้ว เอามาปะติปะต่อกัน อาจจะไม่ลื่นไหลเท่าไหร่ เอาเป็นว่าประมาณนี้ =w=;; ฝากถึงเพื่อนๆที่อ่านบล็อคเราด้วยนะ มันดีจริงๆ และคุณคนนั้น ตอนนี้เขามีความสุขมาก แม้ว่าเขาจะสูญเสียขาของเขาไป ใบหน้าของเขาคือใบหน้าของคนที่มีความสุขอย่างแท้จริง... เราก็ไม่รู้อ่านะ ว่าตอนนี้ในใจเขาเป็นยังไง เพียงแต่ว่า สายตาคนนอกอย่างเราเมื่อมองดู เรากลับรู้สึกแล้วว่าเขามีความสุขดังนั้น ก็หวังว่าเขาคงจะมีความสุขจริงๆอย่างที่เรามองเห็น สรุป เรื่องมันวนไปวนมาว่ะ ความพิการ ไปๆมาๆ ชีวิตเฉยเลย เอาง่าย คือหนังเรื่องนี้คือตอนแรก พระเอกเป็นพวกไม่สนใจอะไร ไม่มีจุดหมายในชีวิต แถมออกแนวเด็กไม่ค่อยดีอีก จนสุดท้ายก็ต้องมาสูญเสียอิสรภาพของตัวเองก็เพราะตัวเอง และต้องใช้ความกล้าที่จะเผชิญหน้า และกำลังใจจากตัวเอง จนในที่สุดพระเอกก็สามารถมีความสุขได้ เก็ทบ่ ฮ่าๆ

เอาล่ะๆ เรื่องดีๆนะ งงหน่อยแต่คิดว่าคงสะกิดใจบ้าง ;w; ถึงแม้ว่า ตอนตัวเองต้องขึ้นกล่าวอำลาบ้าง จะนอยด์ก็เหอะ =__= ฮ่าๆ!

มาซะยาว ใครกดข้ามไป ขอบอกว่าพลาดแล้ว!? ฮ่าๆ!!

.

.


.
และแล้ว วันที่ 15 ศุกร์ที่แล้วก็โดดเรียนไปเที่ยว >o<!! กร๊ากกกกกกกก แฮปปี้จริงจัง ฮ่าๆๆๆ!!!! =w= ไปปีนเขากับโฮสล่ะ~ ก็ไม่ขนาดนั้น Hiking อ่ะ เดินเขา? ภาษาไทยอะไร ฮ่าๆๆๆ ตอนแรก เห็นว่าฝนจะตก แต่กลับอากาศดีซะงั้น ดีจังๆ~

เราไปกันที่ มิโน-ชิ จังหวัดโอซาก้านี่แหละ เดินทางนานหน่อย ชั่วโมงนึง~ แล้วเราก็แวะซื้อเบนโตะกัน แล้วก็เริ่มเดินขึ้นเขา!!!

พอเข้าร่มไม้เขียวๆ อากาศแบบเย็นมากอ่ะ โคตรสดชื่นนน รู้สึกได้มาพักจริงๆเลยอ่ะ TwT


จุด Start!!


เดินไปนิดนึง ยังไม่ป่ามาก~ แต่บรรยากาศดีใช่มั๊ยล่า~


กับมาจัง~ =..=


ระหว่างทางมีวัด และสะพานแดง กร๊ากกก!


โพสท่าเก๊กเท่ห์ =..= แต่ไม่ยักกะเท่ห์แฮะ ;__;


เริ่มป่ามากขึ้น แบบ ระหว่างทางก็มีร้านค้าเก่าๆเหมือนสมัย สงครามโผล่มาด้วย (แต่เปิดให้บริการนะ) โคตรได้ฟีลอ่ะ ฮ่าๆๆๆ!


และแล้วเราก็ถึงปลายทาง น้ำตก~!!! เย้ๆๆๆ ><! ใช้เวลาเดินประมาณ ชั่วโมงกว่าล่ะ แบบ อากาศดีมากกก เย็นๆ~ โอว สวรรค์เลย~


ถ่ายรูปครอบครัวๆ =..=


ถ่ายกับจัมพ์!?


ไหนๆก็ไหนๆแล้ว กับเรียวจังด้วยเลย =w=!? (เอาไปทำไมวะ!) คนอื่นๆมองแล้วยิ้มกันใหญ่เลย กร๊ากกกกกกกกกกกกก!!


หลังจากซึมซับบรรยกาศที่ยอดเขาแล้ว? =w= เราก็เดินลงกลับทางเก่าหาที่นั่งกินข้าวกัน~ เลยตัดสินใจเดินออกจากเส้นทางหลัก สู่ เขาจริงๆ? ตรงทางลงมันเขียนด้วยว่า "ทางลงสู่นรก" โคตรเกรียนอ่ะ ฮ่าๆๆๆ! ส่วนรูปที่เห็นนี้คือ เขาฮิมะ (เจ้าหญิง) ยังคงเป็นปริศนาว่ามันเหมือนฮิเมะตรงไหน =__= แต่ดูจากป้ายคิดว่าคงมีมาหลายร้อยปีแล้วชื่อนี้น่ะ


ที่สุดเราก็หาที่กินข้าวได้!!! ไม่มีคนเลยอ่ะ >< คือมันไม่ใช่เส้นทางหลักไง เส้นทางหลักจะเดินด้านบนเขา เลาะน้ำตก แต่เราเดินออกจากทาง หาทางลงมาที่น้ำตกแทน โชคดีๆ~ ไม่ใช่นรกซักหน่อย สวรรค์ชัดๆ~ ฮ่าๆๆๆ คนที่เดินผ่านข้างบนมีแต่คนอิจฉา อิอิ


มาจังถ่าย~ กร๊ากก!


อื้มมมม อร่อยชะมัดเลยย~!


โปรดสังเกตสายตา =w=;;;


ไม่รู้ไม่ชี้ จะกิน =w= ฮ่าๆๆๆ!


จำได้ว่า มะกะโรนีคาปากอยู่เลย ฮ่าๆๆๆ~! ว่าแต่ บรรยากาศดีใช่ม๊า >< ไม่มีใครเลยล่ะ ลำธารนี้เป็นของเรา ฮ่าๆ!


 ข้าวปั้น~ (กินเยอะจริงๆ - -)


ใบหน้าของคนมีความสุข~ ฮ่าๆๆๆ!


อันนี้ฮามากอ่ะ กร๊ากกกกก!! เค้ากับมีมี่ชอบแกล้งบอกว่ามาจังเหมือนตุ๊ดไง กร๊ากกกก วันนั้นเลยแบบ มาจังโพสท่าดีๆหน่อยสิ! แกก็จัดให้ กร๊ากกก!


ตลกไม่ไหวแล้ว!!!!!!!!!! *สำลักข้าวปั้น หัวทิ่มน้ำ*


หลังจากอิ่มแล้วขำ =w= เราก็ล้างมือที่ลำธาร~ โคตรเหมือนหนังอ่ะ ฮ่าๆ!


แล้วก็ไปปีนหินเล่นกันกับมาจัง - - โคตรลำบากอ่ะ เท้าเปียกเลย มาจังก็กางเกงเปียก กร๊ากก ซนกันๆ อิอิ หลังจากเล่นและเก็บของกันเสร็จเราก็ย้ายตรูดกันกลับลงเขา พร้อมกับแวะดื่มกาแฟกลางเขาด้วย อิอิ~


อันนี้เป็นพิพิธพันธ์ (แม่คำนี้สะกดยังไงอ่ะ ;_;)

วันนั้นสนุกมากเลย อากาศดี ได้พักผ่อนกับธรรมชาติ~ ความทรงจำที่ดีล่ะ อิอิ~ แต่พอหลังจากนั้นเค้ากับมีมี่ก็ไปในเมืองกันก่อน (แน่นอนมาจังกลับบ้าน กร๊าก) ไปเดินหากระเป๋าเดินทางอ่ะ โคตรเหนื่อย ฮ่าๆ! ไป เทมมาบาชิมา (เป็นโชเตงไค ทางเดินที่มีร้านค้าสองข้างหันเข้าหากันอ่ะ - -) ที่ยาวที่สุดในญี่ปุ่น! ภูมิใจในโอซาก้า =w= กร๊ากก

ในที่สุดก็ได้มา ของ Liz lisa แหละ~ โคตรไม่เข้ากับหน้าอ่ะ =w= กร๊ากกกกกกก! แต่มันน่ารักดีเลยซื้อมาล่ะ อิอิ~


ฮิ_ฮิ

เอ้อเกือบลืม~


ย้อนกลับไปบนเขา~ คือทางเดินมันจะเลียบลำธารใช่มะ จนปลายทางคือน้ำตก ทีนี้ มีจุดนึงจะมีปลาแบบนี้สีดำ ว่ายอยู่กับปลาเล็กตัวอื่นๆ แต่พอเดินลงเขามาซักสองสามร้อยเมตร ก็จะเจอปลาสีขาวตัวนี้ว่ายอยู่กับปลาตัวเล็กตัวอื่นๆเหมือนกัน

คนพื้นที่เขาบอกว่า จริงๆ ปลาดำขาวนี้ อยู่คู่กัน แต่เพราะฝนตกหนักทำให้ต้องพลัดพราก (บางจุดน้ำก็ไม่สูงพอที่จะว่ายได้ไง) ฟีลแบบ โคตรตำนานรักแห่งขุนเขาเลยว่ะ กร๊ากกก! ;_; ตอนฟังรู้สึกเหมือนมีเพลงคลอในหัวอ่ะ

"วิญญาณชั้นรอที่ทางช้างเผือกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~"

=w=v







รูปนี้เป็นคุณตาคุณยาย น่าจะ 80 กันได้แล้ว น่ารักมากเลย =w= มีมี่วิ่งไปกอดแขนมาจังแล้วถามว่า "ถ้าชั้นแก่ขนาดนั้น จะพาชั้นมาแบบนี้มั๊ย~" ฮามากอ่ะ ฮ่าๆ






มีมี่ติดเชื้อเค้า อิอิ =w=


รูปสุดท้ายโรแมนติกมากอ่ะ =w= อยากมานั่งซักวัน กร๊ากกกกกกกก!!!

ลงรูปเยอะมากอ่ะ วันนี้ก็นะมันอยากแชร์ >< สวยๆ ดูสีเขียวสิ สวยมากเลยเน้ออออออออออออออออออ มีโอกาสก็มากันนะ ที่มิโน!!!

ถัดไป วันแห่งความสุขและน้ำตาอีกครั้ง เมื่อวัน End ceremony มาถึง...

วันอาทิตย์ไปที่อีเอฟมา ทำพิธีจบ (แค่มอบใบประกาศแล้วก็คุยกันแหละ) วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่จะได้เจอเพื่อนๆต่างชาติอ่ะ แบบเศร้ามาก ทุกคนสนิทกันไง ;__; หลังจากจบงานเราเลยไปเที่ยวกัน ไปถ่ายรูปไป คาราโอเกะ สนุกมากๆเลย!


I LOVE YOU GUYS!

ชาวไทย~ ฮ่าๆๆๆ!! จบกันแล้วนะพวกเรา =w=


ครอบครัว อิอิ~!

จากนั้นเราก็ไปถ่ายพุริกัน โคตรวุ่นวายอ่ะ สนุกมากกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆ!!!



ฮิฮิ~ แล้วเราก็ไปคาราโอเกะกันเย้ >o<!


อาร์ตี้ มาติน่า แจ๊สมิน~
 

ครบแก๊ง ฮ่าๆ! เสียดาย ซิมอนคนที่เป็นคนถ่าย ไม่ได้เข้ากล้อง TwT
 

เลยฉายเดี่ยวให้ =w= ฮ่าๆ!
 

อ้วน =.= ตอนนั้นร้อง Bad Romance เลดี้กาก้ากับแจ๊สอีกแล้ว กร๊าก! แต่เราสามสาวจะคึกกันเป็นพิเศษกับเพลงแม่กาก้า อิอิ
 

ฮิฮิ้ววว~!

บรรยากาศเป็นประมาณนี้ตลอดอ่ะ สนุกมากกกกกกกก TwT เฮ้อ คิดถึงจัง~

ตอนต้องแยกกันที่สถานีอ่ะเศร้ามาก กอดกันทุกคนเลยแหละ ;w; เศร้าอ่ะ ธรรมเนียมฝรั่งเรื่องกอดมันดีตอนนี้แหละ~

แต่สุดๆตอนแยกกับเมาเต้ แจ๊ส แล้วก็อาร์ตี้อ่ะ (อาร์ตี้แยกกันคนสุดท้ายเพราะเราขึ้นรถที่เดียวกัน) เมาเต้คนสูงๆไง แบบ กอดนานมากอ่ะ มันก็ลูบหัวแล้วบอกว่า "You are my best friend see you again someday" แบบ T-T!!! 

ยิ่งตอนแจ๊ส ตอนแรกคิดว่าจะได้เจอกันอีกไปๆมาๆไม่มีโอกาสแล้ว วันนั้นวันสุดท้าย คือแบบว่า... น้ำตาไหลเลยอ่ะ ก่อนหัวจะคิดอะไรออกน้ำตาก็ไหลพรากๆเลย... ก็นะ อยู่ด้วยกันมาตลอด แบบ อ๊าก!

See you guys someday I LOVE YOU! TT!!

หลังจากทำใจแยกจากแจ๊สและเมาเต้ได้ เค้ากับอาร์ตี้ก็เดินกลับด้วยกัน อาร์ตี้น่ารักมากๆ เขาก็ปลอบอ่านะ อิอิ ตอนสุดท้ายพอดีรถไฟเค้ามาก่อนเลยไม่ทันรำลา (จริงๆลาไปแล้วก่อนเข้ามาในสถานีพร้อมกับคนอื่น) เลยได้แค่ ซียู แล้วก็บ๊ายบาย จากนั้นก็วิ่งขึ้นรถเลย แต่แบบ ตอนที่รถไฟกำลังออกอ่ะ อาร์ตี้ก็ยืนเข้าแถวฝั่งตรงข้ามไง เขาก็มองหาเราในรถไฟตลอดอ่ะ แต่คงหาไม่เจอ แต่เรามองเห็นเขา พอรถไฟเคลื่อน เขาก็ทำท่าจะบ๊ายบาย คงเห็นคนอื่นแล้วคิดว่าเป็นเราเลยคิดจะโบกมืออ่ะ แต่นิดเดียวเขาก็ลด คงรู้ว่าไม่ใช่เรา คือ ตอนนั้นเห็นก็แบบยิ้มอ่ะ เศร้าอีก ฮ่าๆ

สุดท้าย มาที่นี่ เราได้มิตรจริงๆ คงเป็นอีกเรื่องดีๆที่เราได้จากการมาเรียนที่นี่สินะ ^_^ ทุกคน โอซึคาเระซามะ! (ขอบคุณที่เหนื่อย) ใกล้จะจบแล้ว ทุกคนพยามมากันได้ดีมาก รักพวกเธอนะ!

.

.

.

บล็อคนี้ยาวมาก แต่มีแต่รูป ฮ่าๆๆ! เหลืออีก ไม่ถึงสองอาทิตย์ก็จะได้กลับบ้านแล้ว ทั้งใจหาย ทั้งอยาก ฮิฮิ เอาล่ะดูซิจะเป็นยังไง~ แต่ดีใจนะ มองย้อนกลับไปมองตัวเอง ดีใจจริงๆที่พยายามมาได้ขนาดนี้ พอวันสุดท้ายคงต้องขอเอ่ยปากชมตัวเองหน่อยล่ะนะ ว่า "เก่งมากนะเธอ พยายามได้ดีมากจริงๆ กลับบ้านกันเถอะ" ล่ะ ^_^

.

.

.
แถมๆ

ไปกินซูชิมาก่อนไปงานจบ ของแพงๆ กร๊ากกก! โอโทโร่! เกือบสามร้อยบาทเลยนะชิ้นนึงอ่ะ TwT จริงๆเคยกินแพงกว่านี้อีก (นั่น) แต่แบบ ก็แพงอยู่ดีอ่ะ อ๊ากก! รสชาติที่ไม่ลิ้มลองมาหลายร้อยปี ในที่สุด ToT


จำได้ว่า กินไป สามสี่ชิ้น กร๊ากกก =w= ตอนหยิบก็แบบ มีมี่ขอกินของแพงได้มั๊ยอ่า *w*;; ทำตาปริบๆกร๊าก
 

ดูหน้าสิ~!
 

อะฮึ้ยยย สวรรค์ XD!!! 

มีแต่คนบอกว่า เห็นหน้าเค้าเวลากินแล้วมีความสุขไปด้วย จริงหรอ? =w= ฮุฮิ~

แถมสอง?

นวัฒกรรมใหม่ญี่ปุ่นปี 2012!


มันคืออะไร!?
 

Dokkara detennen!? *ภาษาโอซาก้า~* (ลม)มันออกมาจากไหนเนี่ย!
 

มันคือพัดลมนั่นเอง เหยดดดดดดดดดด =[]=!!!!!! แต่แพงมากอ่ะ ตัวนึงประมาณ 10000 บาท อัพ ฮ่าๆ!

.

.

.
โปรเจคริว เมื่อกี้มีคนต่างชาติมาติดต่อขอร่วมอ่ะ TwT! ซึ้ง! แล้วเขาชอบโครงการเรามา บอกว่าจะรีบช่วยเผยแพร่ให้เร็วที่สุด อ๊ากก ปลื้มมม TT ริวริวของพี่ดีจังนะ ดีจัง! อ๊ากกกกกกก (เพ้อออ)

ในที่สุดข้าพเจ้าก็ได้ฤกษ์ถ่ายรูปตัวเอง =w=;; ริวจะกลัวมั๊ยน้าาา อย่ากลัวเลยนะ พี่สาวยิ้มด้วยความรักให้ริวนะคะ ;__; จะเป็นบุญมากถ้าจัมพ์จำหน้าเราได้ (ริวด้วย) กร๊าก TvT


ใส่ชุดนอนซะด้วย เซ็กซ๊่~ ฮิฮิ

เดี๋ยวจะส่งไปภายในอาทิตย์นี้แหละ ขอดูฤกษ์ก่อน ;w; ทุกคนก็รีบๆส่งหาน้องน๊าาา!! แล้วอย่าลืม! ถ่ายรูปคู่แล้วส่งไปในเฟสด้วยยยยยยยยยยยย!!!

จะหมดเขตวันที่  21 นี้แล้ว เร่งกันหน่อยน๊าาาาา

เพื่อริว!!!!!!!!!

OVER!?

ปล.ที่เก็บรูปเต็มอีกแล้ว บล็อคต่อไปทำไงดี ;w;