Patt Zaol (~￣▽￣)~: HBD พี่ไดกิงของหนู ^^//นารา//วันเปิดเทอม//ชมซากุระ//ข้อคิดดีๆจากชีวิตจริงที่เราจินตนาการไม่ออก

พักเหนื่อย... หายหัวไปหลายวัน เพราะว่าเปิดเทอม มันไม่อยากทำอะไรเลย =.= ตอนนี้สถานการณ์ที่โรงเรียนค่อนข้างแย่กับห้องใหม่มาก... ไม่อยากเล่า มันไม่อยากจะพูดถึง เอาเป็นว่า สู้ตาย อีกแค่ 3 เดือนเอง ฮ่าๆ! ไม่น้อยใจนะ ที่ตัวเอง เจอแต่เรื่องไม่ดีบ่อยๆ คือก็มีบ้างแหละ ฮาาา~ แต่นะ เราผ่านอะไรไปมากแล้ว กะอีแค่ด่านสุดท้าย สามเดือนก่อนกลับบ้าน ทำไมจะทำไม่ได้! สู้ๆ เย้!!!

เรื่องเยอะอ่ะ แต่ปัดเก็บทิ้งไว้นานจนลืมหมดแล้ว เอาเป็นว่า เขียนแค่ช่วงนี้ที่จำได้ละกัน ฮาาา~ อ้อใช่ สรุป นร.แลกเปลี่ยนไทยคนใหม่ที่มาที่ รร เค้า (คงจะรู้กันบ้างแล้ว) ว่าเป็นน้องที่รู้จักกัน เป็นรุ่นน้องสมัยประถม และ ม.ต้น และเป็นหลานสาวของเจ้าของโรงเรียนประถมเก่าด้วย และพ่อแม่เราก็ค่อนข้างคุ้นเคยกัน! (ประวัติยาว) กร๊ากก ตอนน้องเขาขึ้นแนะนำตัวแล้วเค้ากำลังมึนๆอยู่อ่ะ ได้ยินชื่อแล้วสะดุ้งเลย กร๊ากก

แต่น้องเขายังนึกเค้าไม่ออก =.= เจ็บใจ มันบอกว่า คุ้นแต่นึกไม่ออก เซงงง กร๊าก แต่นะ ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันอ่ะ อืม ไม่เลยมากกว่าไม่เจอกันเลย ฮ่าๆ แต่ดีแล้ว ไม่อยากอยู่ใกล้ อยากให้น้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง (อะฮึ้ยยยยย) ตอนนี้น้องดูแฮปปี้กับทุกอย่างมาก แต่นะ เชื่อว่า เดี๋ยวพอหมดอาการตื่นเต้นช่วงแรก ก็คงจะเริ่มรู้สึกตัวถึงการที่จะต้องเริ่มสู้ด้วยตัวเอง... (มั้งนะ หรือน้องอาจจะไม่เจอเหมือนเราก็ได้ ใครจะรู้) แต่ก็นั่นแหละ

อยากให้เจอนะ จะได้มาไม่เสียเที่ยวแล้วกลับประเทศไทยไปอย่างภูมิใจว่าเรามาและได้เติบโตขึ้น ซึ่งก็นั่นแหละ ช่วงเวลาที่เค้าเหลือตอนนี้ เค้าก็จะไม่พยายามเข้าไปยุ่งอ่ะนะ ต้องให้เผชิญด้วยตัวเอง แต่ถ้าน้องมาหา ก็ช่วยแหลนะ แต่คงไม่มาหรอก =w=;;

ต่อ...เนื่องด้วย เปิดเทอมใหม่ย้ายห้อง เจอปัญหา เลยตัดสินใจเข้าชมรม ที่เพื่อนสนิทสุดที่รักอย่างจูริจัง~และเพื่อนที่สนิทจากห้องเก่ารวมตัวกันอยู่ แต่ที่นี้ วันศุกร์ที่ผ่านมา พึ่งไปเที่ยวชมรมครั้งแรก ก็แบบ มีเด็กปีหนึ่งมา เต็มเลย แบบมาลองชมรมไรเงี้ย

เราพึ่งเข้ามาวันแรกก็พึ่งรู้ว่า จูริจังได้เป็นประธานชมรมคนใหม่ และจูริจังก็พึ่งต้องทำหน้าที่เป็นครั้งแรก คือ กดดันมาก ตอนงานเลิกร้องไห้เลยอ่ะ TT แบบ เป็นห่วงมากอ่ะ ตอนแรกๆก็ไม่มีไรนะ แต่ตอนจบ คือเค้ารีบกลับบ้านไง ฝนตก พอเดินออกไปข้างนอกเจอจูริจังร้องไห้อยู่กับเพื่อนอีกคนตกใจมากอ่ะ...

ก็ไม่ทำอะไรนอกจากปล่อยให้เพื่อนปลอบแล้วเค้าก็กอดจูริจังแน่นๆ (จูริจังก็กอดตอบ) เน่าว่ะ แต่นะ ของงี้ เค้าเป็นคนทำอะไรไม่เหมือนคนอื่น เพราะมักนึกเอาตัวเองเป็นหลัก? เช่น ถ้าร้องไห้ ส่วนมากไม่อยากให้ใครมาพูดคำปลอบ (มันจะรู้สึกรำคาญขึ้นมา) อยากให้นั่งข้างๆเงียบๆแล้วกอด... เค้าถึงจะหยุดร้อง

ก็แล้วแต่กรณีน่ะนะ แต่พื้นฐานคือแนวนั้น ฮ่าๆ เค้าเลยเลือกที่จะกอดจูริจัง จริงๆก็ปลอบนิดๆนะ ว่า "ครั้งแรก ไม่ว่าใครก็ต้องเกร็งเป็นธรรมดาแหละนะจ๊ะ" ฮาาา แล้วก็แบบ ค่อยๆเดินกันออกไปไรเงี้ย พอดีจูริจังกับเพื่อนอีกคน ชือริกะ ต้องไปเอาของที่ห้องพักครู เค้ากับเคียวจัง จะกลับบ้านเลยเดินไปทางเดียวกัน ตอนแยกกัน เค้าก็ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากพูดตามเคียวจังว่า "ร่าเริงเข้าไว้ แล้วยิ้มด้วยนะ!" แล้วก็ตะโกนกลับไปว่า... "I LOVE YOU" ^^ เชื่อมั๊ยว่า จูริจังหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมาตะโกนตอบว่า "I LOVE YOU" ด้วย ทั้งๆที่ร้องไห้อยู่ แล้วก็เป็นคนขี้อายแท้ๆ

พอถึงบ้าน จูริจังก็เมล์มาว่า "ตอนนี้หยุดร้องแล้วก็ยิ้มได้ ก็เพราะว่า I LOVE YOU ของฮานะจังนะ" ... จากนั้นก็เมล์คุยกันต่อพักนึง จูริจังก็ ใช้คำว่า I LOVE YOU ตลอด คือ พูดไม่ออก ซึ้งอ่ะ ดีใจ ดีใจที่คำพูด ที่ความรู้สึกเราช่วยเพื่อนได้ มัน...ดีจริงๆนะ ^^

เค้าพึ่งพูดไปหยกๆในวันเกิดริว ว่าคำว่า I LOVE YOU เป็นคำที่ดี แค่คำๆเดียวก็ทำให้คนยิ้มได้ ถึงจะไม่เคยใช้ก็เหอะ จากวันนั้นของริว มันทำให้เรานึกคำๆนี้ได้ และใช้มันมาตลอด แต่นี่เป็นครั้งแรก ที่ใช้ เพื่อที่จะให้คนๆนึงยิ้ม และ ได้รับกำลังใจจากมันจริงๆ ดีจัง ดีใจมากเลย

จริงๆคุยกันซึ้งกว่านี้เยอะ กร๊ากก เพราะจูริจังเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด และก็รักมาก ^^ ตอนนี้ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่พอเค้ามีปัญหาจูริจังก็จะมาหาที่ห้องบ้าง หรือถ้าเค้าไปหาก็จะกอดเค้า จะอยู่กับเค้า... ดีใจจัง อย่างน้อยเราก็มีเพื่อนสนิทที่รักเราในโรงเรียนเนอะ ^^

หยุดดราม่าดีกว่า กร๊าก เล่าเรื่องอาทิตย์ที่ผ่านมาแบบย่อๆ? เพราะว่าไม่มีพื้นที่พอสำหรับการใส่รูป และ ขี้เกียจ กร๊ากก แต่อยากเก็บเอาไว้อ่านเองอ่านะ TwT

เริ่มแรก วันที่ 7 เมษา ไปดูโอะฮานามิ (การชมซากุระ) วันแรก รอบปฐมฤกษ์กันที่บ้านเพื่อนเก่าสมัยเรียนของมาจังที่อยู่ใกล้ๆล่ะ~

เขามีสวนซากุระ และบ้านใหญ่มากกกกกกกกก ชอบปลูกต้นไม้น่ะนะ~ เขาเลยมีประเพณีชวนคนรู้จัก มาชมซากุระกัน แล้วทำของกินกัน และเราก็ได้รับเชิญ~

อันนี้เห็นเนินเขามั๊ย ปีนขึ้นไปข้างบนเป็นสวนซากุระล่ะ อันนี้ด้านล่างเป็นส่วนของบ้าน เหอๆ~ อันนี้ซากุระคนละพันธุ์แต่สวยมากก ><! เห็นว่าต้นนี้ปลูกมา 50 ปีและ~

ปีนเขาขึ้นมาเป็นบรรยายกาศโอะฮานามิ~ คนเยอะมากกก ฮ่าๆ ของกินก็เย๊อะ~ ทั้งซื้อกันมาเองบ้าง ทำเลี้ยงบ้าง สุดๆ เหอๆ

เด็กๆเขาเล่นกัน~ เห็นว่าเมื่อก่อนเป็นสระน้ำอ่ะนะ แต่แห้งไปแล้ว ไฮโซ~

ฟีลประมาณนี้~ น่าสนใจใช่ม้า หุหุ ของกินหมดไปหลายรอบแล้ว อันนี้กำลังย่างปลา อร๊อยย อร่อย~!

วันนั้นหนาวมากอ่ะ ลมแรงมากกกกกก เลยต้องก่อไฟผิงกัน โอยย ไม่ได้ทำแบบนี้นานเท่าไหร่แล้วนะ รู้สึกดี >w<~

อาหารจานสุดท้าย ยากิโซบะ~

อร่อยนะฮิ =w=~ จำได้ว่า วันนั้นกลับบ้านไป น้ำหนักขึ้นหนึ่งโลเลย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก (เจ็บปวด) อิอิ~

จริงๆวันนั้น มันยังบานไม่เต็มที่น่าเสียดาย~ แต่นะ แล้วเราก็ได้ไปดูอีกเยอะ ช่างเหอะๆ~ ฮ่าๆๆ แต่สำหรับเค้า ซากุระที่บานวันเกิดของริวน่ะ สวยที่สุดแล้วล่ะ~

ย้อนกลับขึ้นไปวันที่ 4 เมษา ลืม ไปนารามา กร๊ากกกกกกก!!! ไม่ได้มีอะไรประทับใจเท่าไหร่ ประทับใจก็คงเป็นน้องกวางกับของกินมั้ง =.=

นาราเป็นจังหวัดที่ไม่มีอะไรเลยยยยยยย!!! เดินตรงจากสถานีไปก็ถึงแหล่งท่องเที่ยวที่ดังแบบเงียบๆ (ยังไงวะ)

แล้วเราก็ไปเล่นกับน้องกวาง~ เล็บเจ็บมาก กร๊ากกกกกกกกกกก ผมปลิว เซะซี่~ กร๊ากกกกกกกกก

สภาพหน้าตากับหัว ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ =.= ทำไมวัดญี่ปุ่นหน้าตาเหมือนกันหมดเลย?

ท่างามแงะค่ะ =w= ตอนนั้นโพสท่าด้วยคำว่า "โอะก่าม่าาาา~" แปลว่า กระเทย กร๊ากกกกกกกกกกกก

กวางญี่ปุ่นชอบกินเซมเบ้ค่ะ =[]=! คงเหมือนลิงลพบุรีชอบกินขนมครก =w=b!

อยากจะบอกว่าน้องกวางน่ากลัวมากอ่ะ =.= แบบโดนรุมอ่ะ มีตัวนึงแบบจะกินให้ได้กระแซะตลอด เปิดกระโปรงเค้าด้วยนะ กร๊ากกกกก!! มาจังโดนน้องกวางแย่งแผนที่ในกระเป๋าไปกินด้วย โคตรฮาอ่ะ กร๊าก!

ชอบกวางตัวนี้มากกกกกกกกกก ทำหน้าโคตรได้ใจอ่ะ =[]=!!!

มีใครคิดบ้างว่าน้องกวางตัวนี้หน้าเหมือนซานตาครอส?

และแล้วก็มาถึงแหล่งท่องเที่ยวดังอีกที คนเริ่มเยอะ แต่ก็ยังเงียบอยู่ดี (เอ๊ะ)

รูปดันเรียงผิด โทษที ด้านในดันมาก่อนด้านนอกวัด กร๊ากกกกกกกกกกกก!! แสดงถึงความเก่า โคตรกลัวมันพังลงมา =.=

ยักษ์เฝ้าประตูเขาน่ากลัวกว่ายักษ์บ้านเราอีกอ่ะ ToT!!!

นอกวัดค่ะ อีกรอบ กร๊ากกกกกกกกกกกก แบบมันไม่มีอะไรจริงๆอ่ะ =.= ไม่มี๊ ไม่มีซักกะอย่างงงงง!!

แค่เนี้ย =.= พระองค์ใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่น มรดกโลก... บ้านเราใหญ่กว่าเยอะ OTZ เอาเหอะ ถือว่าไปแล้ว อิอิ แต่นะ พระ (ไดบุตสึ) ของที่ญี่ปุ่น ไม่เหมือนพระพุทธรูปบ้านเราตรงที่ใบหน้า... บ้านเรา ท่านจะทำหน้าใจดี ยิ้ม สายตามองลงมาที่ชาวพุทธด้วยความเมตตาและอบอุ่น ไม่เหมือนที่นี่ หน้าเหมือนจะสาปเราอ่ะ T.T

คือส่วนตัวนะ ไม่คิดว่าพระที่ญี่ปุ่นศักดิ์สิทธิ์เลย... เพราะอะไรรู้มั๊ย? เพราะไม่มีใครเชื่อยังไงล่ะ ความศักดิ์สิทธิ์ก็คือพลังแห่งความเชื่อของทุกคนนั่นแหละ แต่ที่ญี่ปุ่นไม่มีใครเชื่อเลย มองเป็นเรื่องทำตามประเพณี ยกมือไหว้ก็ไหว้ อยากได้อะไรก็มายกมือขอ คือมันไม่ใช่อ่ะ... แล้วที่นั่นนะ ของขึ้นชื่อก็เป็นพระไดบุตสึ แบบทำหน้าตลกอ่ะ พวกแบบ ทำของล้อเลียน ไรเงี้ย คือ เห็นแล้ว รับไม่ได้อ่ะ บาปกรรมโคตร... นั่นแหละ ทำไมเค้าถึงได้พูดเสมอ ว่าที่ญี่ปุ่นเกิดภัยพิบัติบ่อยและรุนแรงกว่าไทย นั่นเพราะที่นี่มันเป็นเมืองคนบาป... จริงๆเขาก็ไม่ได้ผิดนะ เราไม่มีสิทธิ์ด้วย แต่เออ นั่นแหละ =_=;

ไปดูของกินดีกว่า~

อันนี้ของแปลกกก มาจังยังพึ่งเคยกินครั้งแรกเลย~ เป็นข้าวแบบอบอะไรมาไม่รู้อร่อยมากอ่ะ แล้วก็มีคล้ายๆครั้นชี่? ไม่รู้คือไรอ่ะ โรยมาด้วย กร๊าก แล้วข้างๆเป็นซุปแบบเหนียวๆคล้ายๆที่ราด กับราดหน้าอ่า ใส่กับฟองเต้าหู้ มันอร่อยแบบญี่ปุ่นมากกกกก~ รสชาติแบบ อ๊ากกก ชาบูววว TwT เวลากินก็ตักดันซุปไปราดกับข้าวแล้วกินจ้า

อันนี้ของมีมี่ น่าจะเป็นชิราชิซูชินะ

อันนี้ของขึ้นชื่อนารา เป็นซูชิห่อใบไม้ (ใบอะไรซักอย่างมิกลิ่นคนญี่ปุ่นชอบกิน) อร่อยดี อร่อยเพราะมันอัดมันแข็งๆแหละ แค่นั้น กร๊ากกกกกกกก

ก่อนกลับบ้าน กลับโอซาก้าอันคึกคักของเรา TwT เราก็จากนาราด้วย คาเฟ่มัฉฉะ~ อร่อยมากกก จำได้ว่าเป็นกาแฟกับมัฉฉะน่ะนะ อิอิ จริงๆก็เป็นร้านกาแฟทั่วไปแหละ ที่ไหนก็มี ฮาาาา~

บ๊ายบายนารา คิดว่าคงจะไม่กลับไปอีก (เพราะดูหมดแล้ว มันมีอยู่แค่นั้นแหละ =__=)

วันเปิดเทอม~

ในที่สุดก็เปิดเทอม OTZ ดีนะ อากาศอุ่น ไม่ต้องใส่เสื้อโค้ดแล้ว เลยขี่จักรยานสบายขึ้น~ แล้วอากาศเริ่มร้อน (สำหรับคนที่นี่) เลยหายใจสะดวก ขี่จักรยานพิชิตภูเขาลูกสุดท้ายได้แล้ว ToT! ไชโย๊ววววว!!! นึกว่าจะพิชิตมันไม่ได้แล้วนะเนี่ยยย กร๊ากกกกกกกกก~

กลับเข้าเรื่อง ตอนเช้าก็ปฐมนิเทศแบบง่วงๆ ตอนบ่ายก็พิธีต้อนรับน้องใหม่ พร้อมกับแนะนำชมรม ตอนแนะนำชมรม ฮาๆดี พี่ๆน้องขึ้นไปแนะนำชมรมให้น้องๆดู บ้างก็เต้น เล่นละคร ยิ่งพวกชมรม ชายล้วนยิ่งโคตรกวนตรีนอ่ะ ฮ่าๆๆๆ

ช่วงระหว่างเตรียมตัว~ ชมรม PEC หรือ ชมรมภาษาอังกฤษของเรา~ หุหุ

ยูมิ~ เพื่อนสนิท? ที่ห้องใหม่ เป็นอันดับสองของชมรม เต้นล่ะ~

ชมรมออเครสต้า? เตรียมบรรเลงเพลงต้อนรับน้องๆ

พอถึงเวลา เพลงก็จะบรรเลง แล้วก็ให้พี่ๆที่เป็นตัวแทน เดินนำน้องๆเข้ามาในหอประชุม แล้วพี่ๆก็ปรบมือต้อนรับ ดีอ่ะ นึกถึงตอนพิธีจบสมัยประถม คล้ายๆกันเลย~

และก็เริ่มแนะนำชมรมกัน~ อันนี้ชมรมว่ายน้ำ ฮามากกกกกก~!!

ชมรมวอลเล่ย์หญิง~

เค อง~ (ชมรมดนตรี) คนร้องนำนั่นเพื่อนห้องเก่าล่ะ~ จริงๆมีอีกล้านแปด แต่ลงแค่นี้พอ กร๊ากกก สนุกดีๆ แถมได้กลับบ้านเร็วด้วย เฮ้อ~

แต่ก็แอบเบื่อนะ เพราะพวกชมรมที่แป้กก็มี เห็นแล้วก็อึดอัด เซ็งด้วย เหอๆ =3= แต่ช่างมันเต๊อะ!!!

ซากุระทางกลับบ้าน~

แอบถ่ายเด็กๆกำลังเดินกลับบ้าน หุหุ

รั้วสนามไรซักอย่างทางกลับบ้าน เหอๆ

อันนี้ชอบมาก สวยม๊ายยย ><! สวยตลอดอ่ะทางนี้ ไม่ว่าจะฤดูไหน อิอิ

เหมือนขี่จักรยานเข้าทางสวรรค์เลยอ่ะ จริงๆนะ~

สวยจัง~ เห็นแล้วดีใจที่ได้กลับบ้านซักที กร๊ากกกกกก!!

ซากุระทางไปโรงเรียนบ้าง~

ทางลงเขา~ ฮ่าๆๆๆ!

ทางไปโรงเรียน~ จริงๆมียาวต่อไปอีกหน่อยนะ อิอิ ความสุขเล็กๆ~ แต่ยังไงก็ไม่อยากไปโรงเรียนนนน กร๊ากกกก!!

เออๆ ขอเล่าไรนิด รุ่นน้องที่ชมรมอ่ะ งงมาก คือ ตอนเข้าชมรม เขาให้เล่นเกมส์กัน กับ รุ่นน้องที่เข้าใหม่ เราก็นั่งเล่นด้วยกันนะ เค้าก็แบบนั่งก็ฝั่งปีสองแล้วก็คุยกับปีสองสนิทสนมอ่ะ คือดูยังไง เค้าก็ต้องปีสองแน่ๆ =_= แต่ทีนี้พอเลิกชมรมแล้วกลับบ้าน ไปเจอรุ่นน้องกลุ่มนั้น (ที่นั่งเล่นเกมส์ด้วยกัน) ที่ลานจอดจักรยาน มันก็เดินมาทักว่าชอบจัมพ์หรอเพราะเห็นกระเป๋าเค้า แต่มันพูดกับเค้าเหมือนเพื่อนอ่ะ งงมันมาก =[]= คือจำกรุไม่ได้ หรือว่า หน้ากรุเด็กแล้วคิดว่ากรุแค่สนิทกับรุ่นพี่ฟระ? กร๊ากกกกกกกก!!

ไม่ได้โกรธที่มันไม่เคารพเรานะ แต่มันฮาอ่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกก (ภูมิใจเล็กๆ อิอิ)

ต่อมา พอดีวันที่ 11 ฝนตกหนัก ตอนแรกว่าจะขี่จักรยานฝ่าฝนไปซื้อซีดี Sexy Zone =w= ที่ออกวันนั้น แต่ก็ไม่ไหว หนักเกิน หนักจนเสียหลัก เจ็บตัว กลับบ้านดีกว่า เลยไปซื้ออีกวัน กร๊ากกกก

ได้โปรเตอร์อีกแล้ว กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก =w=;; จะเอากลับไปแปะฝาที่บ้านไทย ไม่อยากแปะที่นี่ขี้เกียจแกะ ม้วนๆไว้แหละดีแล้ว ฮาาา~

กลับเข้าเรื่อง (รวดเร็ว) เรื่องสุดท้ายในรอบสัปดาห์แล้ว =w=b วันนี้ไปดูซากุระกับมีมี่ที่ เฮียวโกะ สวน อากาชิล่ะ!! สวยมากกกกกกก สวยแบบประทับจายยย TwT ดีใจที่ออกมาวันนี้ หุหุ~

แต่ก่อนอื่นขอดราม่า? พอดี มีมี่พาไปเยี่ยมเพื่อนที่รู้จักกันทางเน็ตของมีมี่ เป็นชาวอิตาลี่ที่แต่งงานกับคนญี่ปุ่น อายุ 70 แล้วล่ะ อันนี้อยากให้เป็นข้อคิดนะคะ...

ขอเรียกเขาว่าไมโนะซัง (คิดว่าเป็นนามสกุลของภรรยา) สามปีก่อน ภรรยาเขาป่วยเป็นโรคสมองเสื่อม ก็คือ ช่วยตัวเองไม่ได้ ไม่มีความทรงจำ เลื่อนลอย ล่ะมั้ง... อย่างเมื่อวานที่เข้าไปหาในบ้าน ภรรยาเขาก็นั่งอยู่ในห้องนอนนะ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่รู้สึกตัวว่าไมโนะซังพาเราเข้ามาในบ้าน... ถึงตอนแรกเขาจะบอกว่า ให้พูดเสียงเบาๆ เพราะตอนนี้ยังหลงเหลือความทรงจำนิดหน่อย (คือยังพอจะมีสติ และสำนึกของมนุษย์ทั่วไปหลงเหลืออยู่บ้าง) เขาเล่าว่า เขาลำบากมาก ต้องดูแลกัน 25 ชั่วโมง กินข้าวทีก็ใช้เวลาราว 2 ชั่วโมงครึ่ง ตอนเช้าจะเอาที่นอนไปตาก ก็ปลุกไม่ได้ ต้องอุ้มให้เขยิบหลีกแทน เพราะเขาไม่รู้สึกตัว และไม่สามารถขยับเองได้ มันเหมือนกับอุ้มถุงข้าวสารน้ำหนัก 70 กิโลเขยื้อนน่ะ คือไม่ไหวติงจริงๆ ประมาณว่าจับยกแขนขึ้นมา ถ้าปล่อยก็ร่วงลงเลย...

เขาเล่าด้วยความทุกข์มากจริงๆ บรรยากาศในบ้านแบบว่า เต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความเศร้าแบบสัมผัสได้ ใบหน้าของไมโนะซังที่นั่งคุยกับเราก็เหมือนกับว่าน้ำตาจะไหลออกมาได้ตลอดเวลา แต่ใบหน้าเขากลับดูสงบ และมีเมตตามาก (จริงๆไม่เกี่ยวนะ แต่มันฟีลนั้น)

คิดดูนะ เขาต้องอยู่ดูแลภรรยาแค่สองคน ไม่มีใคร ไม่มีญาติ จะพาไปโรงพยาบาลที หรือจะไปซื้อของก็ลำบาก... เวลาว่าง เขาก็ศึกษาเกี่ยวกับโรคของภรรยาในอินเตอร์เน็ตเสมอ เพื่อเป็นกำลังสนับสนุนการรักษาของหมอ และ จะได้คุยกับหมอได้ (เอ้อ เขาพูดญี่ปุ่นได้นะคะ เก่งมาก เก่งกว่าคนญี่ปุ่นอีก เป็นคนยิ่งใหญ่นะคะ เป็นประธานโรงเรียนสอนภาษาอิตาลี่ของคล้ายๆสมาคมอิตาเลี่ยนーญี่ปุ่น ของชิบุย่า เวลามีสอบวัดระดับภาษาอิตาเลี่ยนเขาก็เป็นคนออกด้วยค่ะ แต่เห็นว่าเดี๋ยวนี้ทำไม่ไหวแล้ว แต่ยังมีรายชื่อติดอยู่เป็นประธานน่ะ) เขาก็เสิร์ทหา แล้วก็ศึกษา และจดบันทึกบทสนทนาระหว่างตัวเองกับภรรยา... คือ เข้าใจมั๊ย คนที่เป็นโรคสมองเสื่อม ความสามารถในการคิดและพูดจะค่อยๆลดหย่อนไป เขาเลยมักจะจดคำพูด สนทนาระหว่างตัวเองกับภรรยาเสมอ

เขาก็อ่านให้ฟังเท่าที่เขาเริ่มจดมา คือ น้ำตาจะไหลอ่ะ ภรรยา เขาพูดอะไรไม่รู้เรื่องแล้ว เหมือนเด็กทารกเลยจริงๆ ยิ่งพอเริ่มตั้งแต่ช่วงเป็นแรกๆจนถึงตอนนี้ มันเจ็บปวดจริงๆ ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น เห็นว่าตอนนี้ถ่ายปัสสวะไม่เป็นแล้วอ่ะ... พอมันไม่ออก เลยคั่งอยู่ด้านใน ต้องไปเจาะออกทุกสองอาทิตย์... แบบว่านะ กรรมเวร จริงๆคำนี้

เขาก็เล่าไปก็แบบ ทนไม่ได้อ่ะ ไม่อยากมองหน้า คือไปไหนไม่ได้เลย ต้องอยู่เฝ้าคนที่ไม่สามารถตอบรับสื่อสารกับเราได้... แต่นะ เพราะเป็นภรรยา เพราะเป็นคนที่อยู่ร่วมทุกข์สุขกันมานาน มันทิ้งกันไม่ได้หรอก ไมโนะซังก็บอกว่า จริงๆก็คงอยู่ได้อีกไม่นาน แต่ถ้าระหว่างนั้น เขาเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ภรรยาเขาจะทำยังไง? เขาเองก็แก่แล้ว เมื่อเร็วๆนี้ก็เกือบโดนลูกหลงพวกอัธพาลไปสองรอบ เขาบอกว่าตอนนี้เขาพยายามระวังตัวเองมาก จนเหมือนจะดูเป็นคนระแวง แต่เขาก็บอกว่า เพื่อภรรยาเขา...

ที่เล่าให้ฟังแค่อยากจะบอกว่า ในระหว่างที่เรากำลังมีความสุขอยู่ตอนนี้ คนอีกมากมายต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวและเป็นทุกข์มากแค่ไหน... อยากจะหนี อยากจะปลดปล่อย แต่มันทำอะไรไม่ได้... ประสบการณ์ที่ได้พบเจอมา เลยเอามาเล่า หวังอยากให้ทุกคนทำบุญและขอให้เจ้ากรรมนายเวรอโหสิกรรมให้เราบ่อยๆนะ สาธุ (แค่เนี้ย！)　มันพูดอะไรไม่ออกแล้วอ่ะ แต่คิดว่าอ่านเองทุกคนคงจะเข้าใจว่าเค้าหมายถึงอะไร =w=;;;

O Hanami~!

ชิราชิซูชิ หน้าปูกับไข่ปลาแซลมอน =w=

ข้าวกล่องแบบต้องสั่งราคา 1350 เยน~

แฮมเบิร์กเต้าหู้~ เขาแต่งรสชาติแบบแฮมเบิร์กอ่ะ อร่อยน้ำตาไหล ไม่เหมือนเต้าหู้เลย TT

อะฮึ้ยยย~ อร่อยนะเออ~

เก๊กๆ =w= ตอนกินตะกละกว่านี้ค่ะ กร๊ากกกกกกกก เอ้อ สิวพึ่งหายยย ฮ่าๆๆ!

นั่งๆกินไปกลีบซากุระก็ร่วงลงมา โคตรรร โรกะติก~

เผลอกินไปด้วยอ่ะ เหอๆๆ

ฮานามิดังโกะ แบบจิ๋ว!

โมจิอะไรซักอย่าง ออกมาช่วงที่ซากุระบาน แต่มิใช่ซากุระโมจิ อร่อยมากกก หุหุ วากาชิ(ขนมญี่ปุ่น) ชาบู๊วววว~

อันนี้กลุ่มนักศึกษาชายข้างๆ ฮาพี่ชายคนนี้มากอ่ะ แกหลับโคตรลึก คือเพื่อนปลุกทั้งชั่วโมงจนยอมแพ้แล้วจะเริ่มตั้งวงกันใหม่เลยอ่ะคิดดู กร๊ากกกกกกกกก

กินเสร็จ (หิวมากเลยกินก่อน กร๊าก) เลยไปเดินชมสวนกัน หุหุ ฟ้าส๊วยสวยยย ><

สวนสวรรค์~! มันสวยมากอ่ะ สวยจริงๆ TwT

ไม่ได้เห็นมาตั้ง 4 ปี~!

โซนของกิน มีเป็นระยะๆ~ ส่วนมากก็ ทาโกะยากะ ไก่ทอดคาราอาเกะ แอปเปิ้ลเชื่อม สายไหม แล้วก็ร้านเกมส์

อันนี้ถ่ายมาสามพี่น้อง ตลกดี ยืนหน้าเข้มซะ กร๊ากกกกกกกก แต่น่ารัก อิอิ

สวยมากอ่ะ สวยเกินไปแล้ว TwT สีมันขาวแล้วเหมือนมีเงาชมพูหน่อยๆอ่ะ พอรวมกันสีเลยดีเข้มขึ้นแต่ก็นะ สวยจริงๆ

หยุดถ่ายไม่ได้อ่ะ ฮ่าๆ กลีบร่วงลงมาบนน้ำ เหมือนทางเดินเลย~

เห็นพวกแฟนเดินจูงมือกันเดินแล้ว อิจฉ๊าอิจฉา =w=;; พี่ไดกิงกับเรียวจังจะมาเดินจูงมือกันชมซากุระรึยังน๊าาา~ (อินี่)

อะฮึ้ยยยย ชอบสีเสื้อจัง กร๊ากกกกก =w= เหมาะกับฤดูใบไม้ผลิมาก หุหุ~ หรือเพราะชอบแต่งตัวแบบนี้ เด็กมันเลยเข้าใจผิด? เออดีและ =..=

ตรงไหนมีลานว่างก็มักจะเห็นคนออกมาเล่นกันแหละ เล่นโยนจานบินบาง ด็อจบอลบ้าง~ เหมือนการ์ตูนจริงๆ ฮ่าๆ

ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆซักคำให้ลึกซึ้ง~

อันนี้ถนนสายโรแมนติก (ตั้งเอาเอง) ทำท่าล้อเลียนซะเลยยย เจ็บใจ กร๊ากกกกกกกกกกกก (ขาใหญ่ต้องทำใจ T.T)

ไม่อยากจะบอกว่าอิเรือด้านหลังอ่ะ คนหัวเรือมันชิลมากกกกกกก อยากให้มันตกจัง กร๊ากกก~

หน้าร้านกาแฟมีดอกทิวลิปบานสีถูกใจม๊ากกค่ะ =w= ขอบคุณช่างภาพ by...mimi

อันนี้เห็นขายตรึมเลยอ่ะ ไอติม แต่ไม่ได้กิน สีโคนน่ากินมากอ่ะ ฮ่าๆๆๆ!!!

เป็นบล็อกที่มึนๆงงๆเหมือนเดิมแฮะ กร๊ากกกกก =w= สุดท้าย วันนี้เป็นวันดีปีใหม่ (เอ๊ยไม่ใช่และ) วันเกิดพี่ไดกิงของหนู \^o^/!!!

ขอโทษที่ไม่ได้ทำการ์ดให้เหมือนน้องชายที่อยู่ห่างไกล... แต่เดี๋ยวหนูส่งตามไปให้ทีหลังนะ ＾＾ ไม่รู้จะเขียนอะไรดีนอกจาก สุขสันต์วันเกิด ขอให้พี่ชายเป็นคนยิ้มน่ารัก และมีแต่คนรักตลอดไป จนถึงตอนนี้ยังไม่อยากจะเชื่อเลย (เกือบลืมไปแล้ว) ว่าหนูไปเจอพี่ชายมาแล้ว (นั่น) เดี๋ยวจะไปหาอีกนะ ^^ แล้วหลังจากนั้น ก็คงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว...

แต่ก็ไม่รู้สิ หนูมันคนคิดอย่างทำอย่าง (มีคนบอกมา) เพราะงั้นก็ไม่รู้ว่าจะอยู่กับพี่ไปอีกนานแค่ไหน จะไปหาพี่อีกมั๊ย คงต้องแล้วแต่ดวงชะตาน่ะนะ แต่พี่คงไม่แคร์ กร๊ากกก TwT ขอไม่สัญญาว่าจะสนับสนุนอยู่ตรงนี้อีกนานแค่ไหน แต่ขอแค่บอกว่า ตอนนี้หนูรักพี่ แล้วก็จะยืนอยู่ตรงนี้ต่อไปจนกว่าจะถึงวันนั้นก็แล้วกันนะ ＾＾

Happy birthday　21th Arioka Daiki~ หนูหวังว่าตั้งแต่เมื่อเที่ยงคืน เรียวจัง เพื่อนสนิทที่รักของพี่จะโทรไปหาพี่นะ =w= กร๊ากกกกก!!